Nigdzie bardziej nie można dowieść większej siły scalającej rodzinę niż w chwilach najwyższej próby jaką jest doświadczenie ciężkiej choroby.
Udzieliła mi najważniejszej lekcji... W ostatnich dniach życia pozostawiła swoisty testament. Nauczyła nas mówić „Boże, prowadż".
„…Nie urodziłem się bez rąk i nóg dlatego, że Bóg chciał mnie «pokarać». Teraz już to wiem. Zrozumiałem, że moja niepełnosprawność w pewnym sensie mnie «usprawnia», że pomaga mi skuteczniej służyć Bogu w roli mówcy i ewangelizatora…”.
Bardzo ważnym przesłaniem tego miejsca jest to, by dobrze wykorzystać wspólny rodzinny czas, tak by spotkania chorego z najbliższymi były skoncentrowane na jego dobru z jak największym uwzględnieniem jego pragnień, decyzji i oczekiwań.
Wrażliwa, energiczna i niesiona wewnętrzną potrzebą pomagania bliźnim Ema, ulega w pracy poważnemu wypadkowi, którego przykre konsekwencje, skutkujące ogromnym bólem, cierpieniem i niepełnosprawnością odczuwa przez długich 18 lat!
Gdy próbujemy zrozumieć logikę Boskich poczynań wobec nas, gdy posługujemy się tylko rozumem i tylko jemu zawierzamy, to dzieje się tak, że im więcej pytań, tym więcej rodzi się wątpliwości, a mniej wiary.
Coraz rzadziej nas ktoś odwiedza, zaprasza po sąsiedzku na herbatę i na dobre, pocieszające słowo. Zostaje tylko Jezus. Musimy jednak dostrzec w Nim kogoś, kto rozwiązuje nasze problemy, zna nasze frustracje, towarzyszy naszym cierpieniom.
Siostra Wojciecha - boromeuszka z Mikołowa, na co dzień pracuje wśród osób chorych w Zakładzie Opieki Leczniczej w Mikołowie. W nielicznych wolnych chwilach wyznaje swą miłość Boskiemu Oblubieńcowi słowami ułożonych przez siebie bajek.
