Wzrastać

I Rok czytań
Mt 13,31-35

Dwie przypowieści opowiadające tak różne historie, a przecież ich puenta jest niemal identyczna. Ziarno i zaczyn. Pozornie tak różne, a przecież jedno i drugie oznacza początek czegoś wielkiego. Z ziarna – nawet tak maleńkiego jak ziarno gorczycy, wyrasta drzewo; tak wielkie, że może nawet dać schronienie ptakom, wijącym tu swoje gniazda. Zaczyn – coś samo w sobie zupełnie bezużytecznego – a przecież włożony w kilka miar mąki zakwasza ją i staje się przyczyna sprawczą  powszedniego chleba, bez którego nie ma życia. Jedno i drugie  - jak twierdzi sam Jezus – podobne jest do Królestwa Niebieskiego.

A królestwo niebieskie to nic innego, jak nasze życie z Bogiem. Ono, podobnie jak wzrost drzewa z małego ziarna czy ciasta z zakwaszonego zaczynu, rozpoczyna się bardzo skromnie – od obrzędu Chrztu świętego. Pozornie nic się nie zmieniło; na rękach rodziców i chrzestnych i „przed” i „po” spoczywa przecież to samo niemowlę. Dopiero później, dzięki Bożej łasce i w miarę współpracy z nią ochrzczonego, dorastającego i dojrzewającego człowieka, w jego duszy rozwija się i wzrasta Królestwo Boże. Ziarno bez podlewania również nie zrodziłoby drzewa, podobnie jak bez pracy kobiety i potężnej sile zakwasu, ciasto nie urosłoby.

Jezus w dzisiejszej Ewangelii pragnie nam uświadomić, do czego jesteśmy zdolni, jeśli tylko postanowimy współpracować z Nim w dziele zbawienia naszych dusz i budowania królestwa Bożego – nie kiedyś, nie później, nie w nieznanej przyszłości, którą nazywamy Niebem, ale już tu, na Ziemi.

Bo choć Królestwo Nniebieskie to rzeczywistość duchowa, jest ono dostępne dla nas tu i teraz. Wystarczy, ze zrozumiemy, iż Boza miłość przenika nasze życie i wszystko co istnieje. Wystarczy, ze stworzymy sprzyjające ku temu warunki, że właściwie poukładamy własne priorytety i pozwolimy Bożej miłości zbliżyć się do siebie, ogarnąć i przeniknąć

Dajmund Danuta, Autorzy tekstów, Rozważanie