Bóg cierpliwy

I Rok czytań
Mt 13, 36-43

Bóg objawił się Mojżeszowi jako Bóg miłosierny. Na Górze Synaj Bóg objawił Mojżeszowi swoje miłosierdzie już po fatalnym grzechu utworzenia złotego cielca. Teraz Jego miłosierdzie uzyskuje konkretny wymiar. Mimo grzechu ludu Bóg Jahwe pozostaje wierny. Grzech Izraela spowodował ważną zmianę w relacji Boga do ludu. Mojżesz zbudował Namiot Spotkania poza obozem. Dotychczas Bóg chodził pośród swojego ludu. Teraz każdy musi sam wyjść do Boga. Złoty cielec jak gdyby na nowo przypomniał sytuację grzechu pierworodnego i podobnie jak po grzechu pierworodnym, tak teraz ujawnia się, że z naszej strony potrzebne jest autentyczne pragnienie bliskości Boga. Jego obecność pośród nas nie jest naturalna i oczywista, ale wymaga z naszej strony zaproszenia.

Namiot Spotkania poza obozem symbolizuje także późniejszą opozycję pomiędzy królestwem Bożym a światem, których nie da się ze sobą pogodzić. Bóg ma ogromne miłosierdzie i cierpliwość względem nas, o czym mówi przypowieść o chwaście. Objaśnienie tej przypowieści przez Pana Jezusa w dzisiejszej Ewangelii akcentuje sam finał, żniwa, które są obrazem sądu ostatecznego. Wówczas dopiero rozstrzygnie się, kto naprawdę jest synem królestwa, a kto jest synem Złego. W czasie dojrzewania chwast jest na tyle podobny do zboża, że trudno go odróżnić. Stąd cierpliwość gospodarza, który nie chce, by słudzy „zbierając chwast, nie wyrwali razem z nim i pszenicy” (Mt 13,29). Zatroskanie gospodarza o dobro całkowicie koresponduje z miłosierdziem Boga objawiającego się Mojżeszowi. Jego troska o dobro jest o wiele większa niż chęć karania zła. Dla obrony dobra Bóg jest w stanie cierpliwie znosić zło. Zawsze jednak ma to granicę; jest nią sąd ostateczny, na którym aniołowie „zbiorą z Jego królestwa wszystkie zgorszenia i tych, którzy dopuszczają się nieprawości, i wrzucą ich w piec rozpalony; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów” (Mt 13,41n).

Potępieni zostaną synowie Złego, ci, którzy świadomie wybrali zło, nie reagują na słowa napomnienia i nie chcą szukać drogi powrotu do Boga. To, że człowiek może ostatecznie wybrać zło, mimo światła objawienia, świadczy o wolności, jaką go Bóg obdarzył. Możemy konsekwentnie odrzucić Boga i Jego miłosierdzie. Jest to przerażająca perspektywa, ale jest ona konsekwencją naszej wolności. Dlatego tak ważne jest nasze zwracanie się do Boga, wychodzenie z obozu i pójście do Namiotu Spotkania z Nim.

Cogiel Renata Katarzyna, Autorzy tekstów, Rozważanie