Utracić dla Chrystusa
Nie zawsze przebywali na Górze Przemienienia. Dużo częściej w cienistych dolinach, gdzie pytanie o cenę wyrzeczenia uparcie wracało. Czy naprawdę warto było?
zdjęcie: canstockphoto.pl
2016-07-11
II Rok czytań
Mt 19,27-29
Niekiedy trudno jest kroczyć Jego śladami. Niekiedy nie łatwo jest świadczyć o Jezusie. Właściwie – nigdy nie jest łatwo. Dobrze o tym wiedzieli – bo doświadczyli tego na własnej skórze - Jego uczniowie. Dlatego pytanie, które zadał Piotr, choć może brzmi mało „elegancko”, w istocie nie powinno nas gorszyć. Piotr powiedział do Jezusa: „Oto my opuściliśmy wszystko i poszliśmy za Tobą, cóż więc otrzymamy?”.
Jeśli jest zasługa – powinna być i zapłata. Tak przecież jest uczciwie i sprawiedliwie. Bo choć czasem mieli przywilej uczestniczenia w chwale Chrystusa, jak to miało miejsce na Górze Przemienienia, to jednak na co dzień bywało im naprawdę trudno. Wypędzano ich z synagog, a czasem nawet z miasta. Ileż to razy nie mieli gdzie odpocząć i przespać się choćby przez kilka godzin, z dala od chodzących za Nauczycielem tłumów. Ileż razy dzieli los swego Mistrza, będąc adresatami tych samych co On drwin czy pogróżek. Czasem wisiało nad nimi całkiem realne niebezpieczeństwo pojmania, a nawet śmierci. A tymczasem gdzieś tam, z głębin pamięci, powracało wspomnienie spokojnego, prostego życia, jakie prowadzili zanim poznali Jezusa. Czy za nim tęsknili, czy czegoś żałowali? Niekiedy pewnie tak. Przecież nie zawsze przebywali na Górze Przemienienia. Dużo częściej w dolinach, gdzie pytanie o cenę wyrzeczenia uparcie wracało. Czy naprawdę warto było?
Jezus nie komentuje, ani nie potępia tego ich „wyrachowania”, ale po prostu odpowiada: „Zaprawdę, powiadam wam: Przy odrodzeniu, gdy Syn Człowieczy zasiądzie na swym tronie chwały, wy, którzy poszliście za Mną, zasiądziecie również na dwunastu tronach i będziecie sądzić dwanaście pokoleń Izraela. I każdy, kto dla mego imienia opuści dom, braci lub siostry, ojca lub matkę, dzieci lub pole, stokroć tyle otrzyma i życie wieczne odziedziczy”.
Oto jedyna godna zapłata. Jej dziedzicami jesteśmy my wszyscy, którzy odwżymy się utracić coś dla Jezusa.
