Adoracja Boga we wspólnocie Świętych

W uroczystość Wszystkich Świętych przywołujemy w modlitwach pragnienie rozwijania naszego powołania do świętości. Rzesze zbawionych uczą nas aktywnego zaangażowania się w życie oparte o Słowo Boże i sakramenty święte we wspólnocie Kościoła.

Trochę o Luwrze

Celem wizyty zdecydowanej większości turystów zwiedzających Luwr jest Mona Lisa. Nie umniejszając nic wspaniałemu dziełu Leonarda da Vinci, chciałbym przywołać inny obraz znajdujący się w tej samej sali co Mona Lisa autorstwa szesnastowiecznego malarza włoskiego Jacopo Tintoretto. Dzieło to ukazuje stan Nieba z poszczególnymi hierarchiami zbawionych adorującymi Syna Bożego. Na samym szczycie obrazu autor namalował Chrystusa, który koronuje Matkę Najświętszą. Wśród niezliczonej rzeszy zbawionych można zauważyć zarówno wielkie postaci ówczesnego świata, jak osoby papieży, ale też i prostych ludzi wielbiących Boga. Z obrazu zatytułowanego przez malarza Raj przebija wielki optymizm i… dynamizm. Autor obrazu jakby chciał zadać kłam współczesnemu utartemu stwierdzeniu, iż w Niebie jest nudno. Dynamika uwielbienia Boga jest podkreślona między innymi przez anioła namalowanego w centrum obrazu grającego na instrumencie organowym.

Hierarchiczny obraz świata Dionizego

Ówczesny obraz Nieba zaprezentowany przez Jacopo Tintoretto wpisuje się w jeszcze starszą wizję ukazaną przez starożytnych pisarzy chrześcijańskich, zwłaszcza przez Pseudo Dionizego Areopagitę. Według Dionizego cały świat jest uporządkowany według tzw. hierarchii. Na samym szczycie hierarchii niebiańskiej stoi Bóg w trzech Osobach adorowany przez kolejne dwa chóry: aniołów i świętych. Odpowiednikiem hierarchii niebiańskiej jest hierarchia kościelna/ziemska, na szczycie której obecne są sakramenty Kościoła – widzialne znaki obecności niewidzialnego Boga. Kolejne dwie hierarchie to kapłani, którzy powinni swoim życiem odpowiadać chórowi aniołów obecnych w Niebie oraz wierni podobnie jak zbawieni adorujący Boga. Hierarchiczny obraz świata miał swoje przełożenie na sztukę. Między innymi strzeliste katedry gotyckie spontanicznie prowadziły myśli modlących się w nich ludzi ku Bogu.

Stan Nieba to nieustanna adoracja Boga

Istotą adoracji Boga była (w przeszłości chrześcijańskiej) i nadal jest – miłość stworzenia do Boga. Wspominając w uroczystość Wszystkich Świętych rzeszę zbawionych wielbiących Stworzyciela, chciejmy pamiętać, iż my również – już tutaj na ziemi – jesteśmy powołani do adoracji Boga. To uwielbienie Boga dokonuje się we wspólnocie Kościoła przez sakramenty święte oraz Słowo Boże i prowadzi do przebóstwienia serca, czego konsekwencją jest głębsza miłość bliźniego. Z adoracji Boga obecnego w Najświętszym Sakramencie rodzi się adoracja Boga obecnego w drugim człowieku. Ile nam jeszcze potrzeba przejść, aby te dwie rzeczywistości głęboko ze sobą powiązać? Ile potrzeba czasu, przede wszystkim otwarcia się na łaskę Bożą, aby Niebo stało się w nas i pośród nas?

Teksty polecane