Świadczyć dobro

Gdybym miał bogatych rodziców lub sam był bogaczem, gdybym miał wpływy, gdybym piastował wysokie stanowisko, gdybym był młodszy, zdrowszy i sprawniejszy - mógłbym czynić więcej dobra.A przecież  każdy człowiek z pozycji swego powołania, i możliwości (stanu posiadania czyi zdrowia) może świadczyć o miłości, która domaga się uczynków. Profesor wyższej uczelni, lekarz w kontakcie z pacjentem, kapłan, dziennikarz, nauczyciel, ekspedientka, mąż i żona – każdy ma jakieś swoje posłannictwo życiowe, zawodowe, osobiste.

Nawet, gdy jesteś na wózku inwalidzkim lub leżysz przykuty do łóżka, to i z tej pozycji można świadczyć dobro. Zawsze bowiem jest obok ktoś, kto potrzebuje twojej pomocy, twojej bliskości, twojej obecności.

Miłość bliźniego to niekoniecznie heroiczne, odświętne uczynki. Postawa miłości bliźniego może się wyrażać w zwykłych, drobnych, ale serdecznych gestach. Nie każdego stać na uczynki na miarę świętych lub błogosławionych, ale każdy z pokładów własnego człowieczeństwa, swej wielkości i małości zarazem, może wyjść ku drugiej osobie Jesteśmy bowiem listami posyłanymi jedni do drugich.

Człowiek ma bardzo skomplikowaną strukturę psychiczną, determinowaną wieloma czynnikami. Częściej gotowi jesteśmy deklarować się za określonymi wartościami, niż swoją postawą, wyrażaną uczynkami, świadczyć o nich. Zdarza się, że katolik deklaruje się jako wierzący, ale niepraktykujący. Choć łatwiej jest werbalnie manifestować swoją postawę, to żywa wiara domaga się uczynków. Nie może być rozbieżności pomiędzy deklaracjami a uczynkami.

Powinnością chrześcijanina jest potrzeba płynięcia pod prąd, szczególnie, gdy zachodzi konieczność obrony wartości. Zdrowe ryby płyną pod prąd; tylko chore zwykle płyną z prądem. Jakże często zdarza się nam występować w roli tych drugich – dla świętego spokoju, aby sie komuś nie narazić, z wygodnictwa...

Wszyscy  możemy ocieplać relacje, eliminować rywalizację, przywracać wiarę w dobro ukryte w człowieku. Możemy to robić bezwarunkowo (bez bogatych rodziców, bez pokaźnego konta, bez młodzieńczego wyglądu) i wtedy owo „gdybym” (z początku tego tekstu) możemy zamienić na „pomimo”. Pomimo swego ubóstwa, dzielę się z innymi tym, co mam; pomimo że jestem chory, niesprawny, biedny – mogę czynić dobro dla bardziej chorych, dla będących w większym niedostatku. Powinniśmy przyjąć postawę członków gminy chrześcijańskiej z I wieku, o których mawiano: "Patrzcie, jak oni się miłują".

Każdy człowiek, także ten, który uważa się za ateistę, chce pozostawać w kręgu wartości, wśród których sprawiedliwość, szacunek, uczciwość, altruizm, bezinteresowność, uczynność, dobroć składają się na pojęcie miłości. Wejście na ścieżkę realizacji tych wartości, to wejście na drogę rozwoju i wzrastania duchowego.

Gdy będziemy robić bilanse życia (a robić to można w każdym wieku), pojawią się pytania: Jakich obietnic nie dotrzymałem? Jakich lekcji życia nie odrobiłem? Ile łez osuszyłem? Jakim wartościom hołdowałem i jakich broniłem? Ile krzywd naprawiłem? Ku ilu osobom wyciągnąłem pomocną dłoń? Ile osób ubogaciłem sobą? Ilu zadośćuczyniłem za wyrządzone krzywdy? Czy i jak walczyłem o godność osoby? Ile osób zmartwiłoby się moim odejściem?

Te pytania będą bardziej istotne, od tych: Jakich zaszczytów dostąpiłem? Jakie bogactwa zgromadziłem? Z kim wygrałem na drodze do zaszczytnych funkcji i stanowisk? Jakim fascynacjom uległem? Z jakimi deklaracjami szedłem przez życie?

Wartościami należy bardziej żyć, a mniej o nich mówić. To jest droga do świętości. Bardziej świadczyć przykładem życia, niż moralizowaniem.

Teksty polecane