Dzieło Śląskiej Samarytanki

Maria urodziła się w 1817 roku w Nysie. Odznaczała się miłością Boga i bliźniego, wielkim miłosierdziem wobec chorych, ubogich, opuszczonych i sierot, których utożsamiała z Chrystusem. Pomagała wszystkim niezależnie od pochodzenia, wyznania czy zasobów finansowych. Nikogo nie mijała obojętnie, ale wszystkim bez wyjątku okazywała troskę i miłość. Czyniła to z głęboką wiarą, nadzieją i ufnością w Opatrzność Bożą. Swoje życie wewnętrzne ożywiała modlitwą i pobożnością do Eucharystii, Najświętszego Serca Jezusa, Matki Bożej i św. Elżbiety Węgierskiej, którą obrała za Patronkę Zgromadzenia.

Dnia 5.05.1860 roku złożyła śluby zakonne. Oprócz ślubów czystości, ubóstwa i posłuszeństwa – także ślub posługi chorym i najbardziej potrzebującym. Z roztropnością i sprawiedliwością kierowała Zgromadzeniem przez 22 lata. Nazywano ją Kochaną Matką wszystkich, Matką ubogich, Śląską Samarytanką. Wyczerpana trudami i chorobą, zmarła w opinii świętości dnia 14.11.1872 roku.

Obecnie doczesne szczątki Matki Marii Luizy Merkert spoczywają w marmurowym sarkofagu w kościele św. Jakuba i św. Agnieszki w Nysie. Proces beatyfikacyjny przeprowadzono w latach 1985-1997. Dekret o heroiczności cnót ogłosił papież Jan Paweł II 20 grudnia 2004 roku, a papież Benedykt XVI w czerwcu 2007 roku zatwierdził dekret o cudzie za wstawiennictwem Marii Luizy Merkert. Za cud konieczny do beatyfikacji zostało uznane uzdrowienie z gruźlicy jednej z elżbietanek, siostry Miry. 30 września 2007 roku w Nysie odbyła się uroczystość beatyfikacyjna, której przewodniczył delegat papieża Benedykta XVI, prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Watykanie, kard. Jose Saraiva Martins. Na obrazie beatyfikacyjnym przedstawiono scenę oddania przez Matkę Marię Mekert swoich butów ubogiej proszącej u furty klasztornej.

W kalendarzu liturgicznym wspomnienie błogosławionej Marii Luizy Merkert przypada zaledwie kilka dni przed wspomnieniem św. Elżbiety Węgierskiej, którą Matka Maria wybrała na Patronkę założonego przez siebie Zgromadzenia zakonnego. Warto w tym miejscu przywołać rozmaite dzieła miłości, jakie na wzór swoich Patronek, spełniają siostry elżbietanki.

Przede wszystkim obejmują swoją troską osamotnionych chorych w ich własnych mieszkaniach, ludzi starszych i pozostających bez pomocy, jak również oddają się pielęgnacji chorych w szpitalach. Opiekują się ludźmi w podeszłym wieku oraz dziećmi psychicznie upośledzonymi i opóźnionymi w rozwoju w domach opieki i zakładach specjalnych. W przedszkolach i szkołach zajmują się wychowaniem ogólnym i religijnym powierzonych im podopiecznych. Podejmują także różne prace w parafii: prowadzą katechizację, współpracują w religijnej formacji młodzieży i dorosłych, posługują jako zakrystianki i organistki. Naśladując św. Elżbietę oraz Założycielki Zgromadzenia, siostry elżbietanki w postawie posłuszeństwa i otwartości przyjmują zadania, jakie wyznacza im Kościół. Przez swoją posługę miłości wobec chorych i najbardziej potrzebujących, stają się obrazem ewangelicznego Samarytanina, który pochyla się nad każdą ludzką potrzebą.

 

Cogiel Renata Katarzyna, Autorzy tekstów, Najnowsze