Ofiarowane życie

Kiedy moja o kilka lat starsza koleżanka zaprosiła mnie na swoje karmelitańskie obłóczyny, miałam 17 lat. To była piękna uroczystość! W pewnym sensie przypominała ślub, tylko że Oblubieńcem był Jezus a „panna młoda” zamiast białej sukienki miała na sobie karmelitański habit, a na otulającym jej głowę zakonnym welonie, spoczywał różany wianek. Nie umiałam sobie wyobrazić, by którakolwiek panna młoda mogła wyglądać piękniej od Ewy. Pomyślałam też, że chyba żadna z nich w dniu swego ślubu nie promieniała większą radością, niż ta młodziutka zakonnica. Kiedy się nieco rozejrzałam, spostrzegłam, że wielu z zaproszonych gości ukradkiem ociera łzy. Pomyślałam, że to pewnie ze wzruszenia! Dopiero później dowiedziałam się, że prawie cała rodzina Ewy była przeciwna jej decyzji wstąpienia do zakonu kontemplacyjnego. Kilkoro krewnych zdecydowało się jednak przyjechać. Zabrakło niestety osób dla Ewy najważniejszych: ojca i matki. Po latach dowiedziałam się, że mama Ewy z czasem pogodziła się z decyzją córki, lecz ojciec do śmierci nie wybaczył jedynaczce. To musiało być dla Ewy wielkim krzyżem, jednak wtedy, w tamtym pięknym dniu, jedynym uczuciem, jakie można było rozpoznać w jej oczach była wielka, wprost niesamowita radość. Pomyślałam z pewną nutą zazdrości, że chciałabym być na jej miejscu. Przez kilka lat całkiem poważnie rozważałam zresztą, czy nie jest to droga także dla mnie. Ostatecznie moje życie potoczyło się inaczej, ale głęboko w sercu zachowałam wspomnienie tamtego dnia i zawsze ogromnie mnie cieszyło każde nowe powołanie zakonne, które co jakiś czas „przytrafiało się” moim znajomym a później dzieciom znajomych.

Podobną radość odczuwam i dziś, w święto Ofiarowania Pańskiego, kiedy Kościół obchodzi Dzień Życia Konsekrowanego. Ustanowił go jeszcze papież-Polak św. Jan Paweł II w 1997 roku, dając tym samym całemu Kościołowi okazję do pogłębionej refleksji nad darem życia poświęconego Bogu. Wiele się od tego czasu zmieniło. Jeśli wierzyć statystykom drastycznie zmalała liczba powołań, zwłaszcza żeńskich, 1/3 zakonnic stanowią siostry w wieku emerytalnym, niektóre zakony przestają istnieć, inne ratują swoje istnienie łącząc się. Na taką sytuację ma wpływ z pewnością ogólna sytuacja demograficzna, ale także oddziaływanie środowiska, które nie tylko nie promuje, ale nawet usiłuje zniechęcić, zwłaszcza dziewczęta, do odczytania ich powołania. Od roku 2013 można jednak zauważyć niewielkie tendencje wzrostowe, co napawa nadzieją, zważywszy na fakt, jak wielkie ewangelizacyjne żniwo czeka na uprawę. Wprawdzie wszyscy jesteśmy wezwani do podjęcia dzieła ewangelizacji, jak przypomina nam o tym stale papież Franciszek, jednak osoby konsekrowane, jako całkowicie poświęcone Bogu mogą całkowicie oddać się Jego sprawom, czyli człowiekowi i jego zbawieniu. Ponadto oprócz swojej działalności zewnętrznej, osoby konsekrowane poprzez „głęboką komunię z Bogiem, pokazują światu skąd czerpać siłę i nadzieję na przyszłość oraz jak budować wzajemne relacje w oparciu o przebaczenie i miłość". Właśnie na ten aspekt ich życia szczególną uwagę zwracają księża biskupi w liście skierowanym do wiernych z okazji Dnia Życia Konsekrowanego.

Naszą odpowiedzią niech będzie wzmożona modlitwa i ofiara cierpienia składana Bogu w intencji nowych powołań do życia we wspólnotach zakonnych czy świeckich instytutach życia konsekrowanego, które zrzeszają osoby składające śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa a jednocześnie żyjące w swoim świeckim otoczeniu - pojedynczo lub we wspólnotach. Prośmy Pana żniwa, aby znalazło się wielu młodych ludzi zdolnych z odwagą odpowiedzieć na Boże powołanie, a dla tych, którzy od lat prowadzą życie we wspólnotach zakonnych zarówno czynnych jak i kontemplacyjnych, a także w instytutach życia konsekrowanego, prośmy aby stale na nowo podejmowały wysiłek powrotu do źródeł własnego charyzmatu. Niech nasza modlitwa towarzyszy im szczególnie dziś, kiedy w swoich kościołach katedralnych odnawiają śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa.

/wykorzystano  informacje KAI/

Dajmund Danuta, Autorzy tekstów, KAI, Najnowsze