Ostatnia „deska ratunku”
„Dusze giną mimo Mojej gorzkiej męki. Daję im ostatnią deskę ratunku, to jest święto Miłosierdzia Mojego”.
zdjęcie: Archiwum prywatne
2024-04-06
Przeżywamy dzisiaj II Niedzielę wielkanocną, czyli Niedzielę Miłosierdzia Bożego. W Polsce Święto Miłosierdzia Bożego początkowo – bo w 1985 r. – znalazło się w kalendarzu liturgicznym archidiecezji krakowskiej. Dziesięć lat później Ojciec Święty Jan Paweł II ustanowił je dla wszystkich polskich diecezji, a w dniu kanonizacji Siostry Faustyny, która miała miejsce 30 kwietnia 2000 r., dzień ten stał się świętem całego Kościoła.
Jak do tego doszło? Święto Miłosierdzia Bożego zrodziło się z inspiracji samego Chrystusa, przekazanej ludziom przez Jego „sekretarkę” – świętą zakonnicę Faustynę Kowalską. Pierwszy raz Jezus powiedział jej o pragnieniu ustanowienia tego święta w Płocku. To było wtedy, kiedy przekazał jej również swoją wolę dotyczącą powstania obrazu. W lutym 1931 r. mówił: „Ja pragnę, aby było Miłosierdzia święto. Chcę, aby ten obraz, który wymalujesz pędzlem, był uroczyście poświęcony w pierwszą niedzielę po Wielkanocy, ta niedziela ma być świętem Miłosierdzia”. Jezus powracał do tej sprawy jeszcze w kilkunastu objawieniach, podając powód, dla którego pragnie jego ustanowienia, przekazał też informacje dotyczące sposobu jego przygotowania i obchodzenia oraz określił łaski, jakie będą do niego przywiązane. Największą z nich jest łaska „zupełnego odpuszczenia win i kar”. Warunkiem jest przyjęta w tym dniu Komunia święta po dobrze odprawionej spowiedzi i wolność od przywiązania do jakiegokolwiek grzechu, w duchu nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego, czyli w postawie ufności wobec Boga i czynnej miłości bliźniego. Jak tłumaczą teolodzy, jest to łaska większa od odpustu zupełnego, który polega na darowaniu kar doczesnych należnych za popełnione grzechy, podczas gdy łaska związana ze Świętem Miłosierdzia odpuszcza także winy.
Święta siostra Faustyna w swoim Dzienniczku zanotowała takie wyjaśnienie Chrystusa: „Pragnę, aby święto Miłosierdzia, było ucieczką i schronieniem dla wszystkich dusz, a szczególnie dla biednych grzeszników. W dniu tym otwarte są wnętrzności miłosierdzia Mego, wylewam całe morze łask na dusze, które się zbliżą do źródła miłosierdzia Mojego. Która dusza przystąpi do spowiedzi i Komunii świętej, dostąpi zupełnego odpuszczenia win i kar. W dniu tym otwarte są wszystkie upusty Boże, przez które płyną łaski” (Dz. 699).
Do właściwego przeżycia Święta Miłosierdzia Bożego przygotowuje nas nowenna. Polega ona na odmawianiu przez 9 dni, poczynając od Wielkiego Piątku, Koronki do Miłosierdzia Bożego oraz rozważaniu słów Jezusa skierowanych do siostry Faustyny podczas objawień. Wśród licznych form kultu Miłosierdzia Bożego to właśnie Święto Miłosierdzia ma najwyższą rangę, gdyż to z tym dniem związane są największe łaski.
Dlaczego obchodzimy je akurat dziś? Wydaje się, że nie jest to wybór przypadkowy. Ciągle przecież trwa jeszcze oktawa Zmartwychwstania Pańskiego, przed którym przeżywaliśmy Misterium Paschalne Chrystusa. To czas, w którym wyraźnie możemy dostrzec związek pomiędzy męką i śmiercią Chrystusa a Bożym Miłosierdziem względem człowieka. Bez tego Miłosierdzia nie byłoby przecież ofiary odkupieńczej Chrystusa. Pan Jezus powiedział s. Faustynie: „Dusze giną mimo Mojej gorzkiej męki. Daję im ostatnią deskę ratunku, to jest święto Miłosierdzia Mojego. Jeżeli nie uwielbią miłosierdzia Mojego, zginą na wieki” (Dz. 965).
W tym szczególnym dniu wszyscy mogą uczestniczyć w łaskach, jakie Pan Jezus na to święto przygotował. Jego obietnice dotyczą nie tylko łask nadprzyrodzonych, ale i doczesnych. Ufając Bożemu Miłosierdziu można prosić o rozmaite łaski dla siebie i dla innych, jeśli tylko będą one zgodne z wolą Bożą, a więc dobre dla człowieka w perspektywie jego życia wiecznego. Bo kochające serce Boga pragnie dla człowieka tylko tego, co najlepsze.
