Niektórzy z nas

Święto to ustanowiło Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych na zakończenie Dekady Osób Niepełnosprawnych. Zostało to ogłoszone w specjalnej rezolucji.

Głównym celem ustanowienia tego Dnia, miało być przybliżenie społeczeństwu problemów, z jakimi na co dzień muszą się w mniejszym lub większym stopniu borykać osoby niepełnosprawne, czyli takie, u których występują pewne ograniczenia w prawidłowym funkcjonowaniu spowodowane obniżeniem sprawności fizycznej lub psychicznej, lub takie, które posiadają pewne nieprawidłowości w budowie czy funkcjonowaniu organizmu. Dzień ten ma również służyć promocji i podejmowania wszelkich działań, które mogłyby tym osobom zapewnić pomoc w ich próbach włączenia się w życie całej społeczności, a nam wszystkim uzmysłowić, że szeroko pojęta integracja osób niepełnosprawnych w każdym aspekcie życia politycznego, społecznego, gospodarczego, kulturalnego i religijnego ze społeczeństwem ludzi w pełni sprawnych, zawsze przyniesie trudne do przecenienia korzyści, tak jednym jak i drugim.

Wiele dla osób niepełnosprawnych uczyniono już w 2006 roku, kiedy to 13 grudnia na 61 sesji Zgromadzenia Ogólnego została przyjęta Konwencja Praw Osób Niepełnosprawnych. W myśl jej zapisów nie ulega już żadnej wątpliwości, że osoby niepełnosprawne mają prawo do: wolności i bezpieczeństwa, swobody poruszania się (w tym równego z osobami pełnosprawnymi dostępu do przestrzeni i budynków użyteczności publicznej, transportu, informacji i komunikacji), ochrony zdrowia, edukacji, życia prywatnego i rodzinnego oraz udziału w życiu politycznym i kulturalnym.

Te kraje, które ratyfikowały konwencję, są zobowiązane walczyć z uprzedzeniami i uświadamiać ludziom, że osoby niepełnosprawne mogą w pełni uczestniczyć w życiu społecznym. Zobowiązały się również do umożliwienia osobom niepełnosprawnym całkowitej realizację ich praw oraz do likwidacji zapisów prawnych, zwyczajów i praktyk, które dyskryminują osoby niepełnosprawne.

Konwencja ta była pierwszym międzynarodowym aktem prawnym całościowo ujmującym prawa niepełnosprawnych. Weszła ona w życie 3 maja 2008 r., a już do połowy marca 2012 r. podpisały ją 153 państwa. 30 marca 2007 r. Konwencję podpisała polska Minister Pracy i Polityki Społecznej zaś 6 września 2012 r. ratyfikował ją Prezydent Polski

Główny cel ustanowienia Międzynarodowego Dnia Osób Niepełnosprawnych przyświeca kolejnym obchodom tego dnia, choć każdego roku obchodom towarzyszy nieco inna tematyka. Zawsze jednak chodzi o promowanie szacunku należnego osobie niepełnosprawnej i pomoc w realizacji jej życiowych planów. Takich osób, jak wynika z ostatnio publikowanych, z pewnością nieco już nieaktualnych danych, jest w Polsce blisko 5 milionów. Najczęstszą przyczyną ich niepełnosprawności są schorzenia narządów ruchu, układu krążenia a także schorzenia neurologiczne oraz choroby i uszkodzenia wzroku. Według danych Fundacji „Zero Barier”, która wspiera aktywizację osób niepełnosprawnych, 3 mln osób niepełnosprawnych porusza się na inwalidzkich wózkach, prawie 1,5 mln to osoby niewidome i niedowidzące, a pół miliona to osoby niesłyszące. Według danych z 2013 roku wiele z tych osób, zwłaszcza niepełnosprawnych w średnim i znacznym stopniu,  do dziś nie pracuje i nie ma szans na zatrudnienie oraz realizację swoich zawodowych ambicji czy też planów związanych z edukacją. Niestety, ciągle zbyt powoli rośnie procentowy udział niepełnosprawnych w grupie absolwentów szkół wyższych i średnich, a także niewystarczająca jest pomoc Państwa adresowana do rodzin z niepełnosprawnymi dziećmi.

Z pewnością należy docenić pracę wielu organizacji pozarządowych czy wyznaniowych, które starają się uczynić coś istotnego dla poprawy jakości życia osób niepełnosprawnych.  Z myślą o takich osobach powstał wirtualny przewodnik po najciekawszych miejscach i obiektach turystycznych Polski, które zostały przystosowane dla osób niepełnosprawnych niezależnie od stopnia i rodzaju niepełnosprawności. Przewodnik ten umożliwia także wirtualny spacer po niektórych z tych obiektów. Dostępny jest on w Internecie na stronie  www.zerobarier.pl.  Niektóre miast, w tym np. Katowice posiadają internetowy informator „Katowice bez barier”, który powstał dzięki Stowarzyszeniu „Aktywne życie”. To ciekawa inicjatywa, która pozwala osobie niepełnosprawnej sprawdzić i ocenić, jeszcze przed opuszczeniem swojego domu, jakie jest dostosowanie tego czy innego budynku użyteczności publicznej dla jej potrzeb. Dzięki temu łatwiej im przyjdzie odszukanie odpowiedniego urzędu, muzeum, biblioteki czy kościoła, wolnego od barier architektonicznych. Powstają muzea i biblioteki dostosowane do możliwości poznawczych osób niewidzących, coraz więcej na naszym rynku wydawniczym pozycji – także religijnych – przygotowanych jako pliki audio, z których coraz chętniej korzystają także osoby niewidzące

Oczywiście, niemal w każdym mieście, miasteczku i wsi, na terenie każdej niemal gminy czy parafii w naszym kraju wiele jest jeszcze w tej dziedzinie do zrobienia. Można to było zaobserwować nawet podczas ostatnich wyborów samorządowych, kiedy spod niejednego lokalu wyborczego odchodzili z kwitkiem ludzie niepełnosprawni, którzy nie byli w stanie pokonać kilkunastu schodów, bo komuś zabrakło wyobraźni, aby lokal wyborczy zorganizować w sąsiednim, przystosowanym dla niepełnosprawnych budynku, bo zakrakło wolontariuszy, którzy przyszliby tym osobom z pomocą.

Przy okazji obchodów Międzynarodowego Dnia Osób Niepełnosprawnych warto zastanowić się, czy obok takiej lub innej imprezy kulturalnej jednorazowo organizowanej z tej okazji, nie zainwestować przede wszystkim w ułatwienie osobom niepełnosprawnym ich codziennego życia i uczynienie go bardziej godnym. Usuniecie barier architektonicznych, ciągle jeszcze występujących tu i ówdzie (i to także – niestety – w naszych świątyniach), stworzenie odpowiednich grup wsparcia, integrujących świat ludzi niepełnosprawnych z resztą społeczeństwa, zaktywizowanie niepełnosprawnych i włączenie ich w życie małych wspólnot działających na terenie parafii, umożliwienie niepełnosprawnym udziału w wyprawach turystycznych, imprezach sportowych i kulturalnych, a także w parafialnych pielgrzymkach – to tylko niektóre, wybrane przykłady, jak w sposób trwały i sensowny uczcić to święto ludzi niepełnosprawnych. Oby żadna z takich osób nie musiała nigdy z goryczą powiedzieć o sobie: „Jestem niepełnosprawna, więc jestem niewidzialna, nie trzeba się ze mną liczyć, nie mam żadnych praw. Po prostu – nie ma mnie.”.

Dajmund Danuta, Autorzy tekstów, Teksty polecane