Podążać za Maryją
Jej Wniebowzięcie przypomina nam o naszej ludzkiej godności, o tym, że jesteśmy kimś więcej niż sądzimy,
Wniebowzięcie Maryi
Peter Paul Rubens
2017-08-15
W 1950 roku ówczesny papież Pius XII oficjalnie ogłosił Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny jako dogmat Kościoła katolickiego. Uczynił to następującymi słowami: „Ogłaszamy, orzekamy i określamy, jako dogmat objawiony przez Boga: że Niepokalana Matka Boga, Maryja zawsze Dziewica, po zakończeniu ziemskiego życia z duszą i ciałem została wzięta do chwały niebieskiej”
Dogmat ten w niczym nie umniejsza czci należnej Chrystusowi, ani też nie narzuca nam niczego, co byłoby sprzeczne z Pismem Świętym, choć niektórzy chrześcijanie tak właśnie uważają. Trzeba pamiętać, że Maryja, inaczej niż Jezus, nie wstąpiła do nieba własną mocą, niejako „o własnych siłach”, ale została do niego wzięta wraz z ciałem i duszą za sprawą Bożej ingerencji. Dogmat ten nie zakłada również, jakoby Maryja nigdy nie dostąpiła śmierci, a przeciwnie; Padające w nim słowa: „po zakończeniu ziemskiego życia” sugerują przecież coś innego, choć Kościół nie rozstrzygnął, czy Maryja umarła i potem została wzięta do nieba z ciałem i duszą, czy też przeszła do chwały nie umierając, lecz „zasypiając”. Dogmat o Wniebowzięciu mówi tylko, że Najświętsza Maryja Panna doświadcza teraz w niebie, jako pełna osoba, jedności swojego chwalebnego ciała i duszy.
Kościół naucza również, że dogmat dotyczącą Matki Bożej trzeba zawsze rozpatrywać w świetle Chrystusa i Kościoła. Tylko wtedy będziemy mogli właściwie rozumieć i interpretować dogmat o wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny. Dogmat ten nie tylko nie umniejsza Osoby Chrystusa, ale przeciwnie – podkreśla jeszcze Jego moc, którą objawił poprzez wywyższenie Maryi. Ten przywilej, jakim obdarzył swoją Matkę, ma związek z rolą, jaką Bóg obdarzył Maryję – rolą Matki Wcielonego Słowa.
Co roku 15 sierpnia przeżywamy największe maryjne święto związane z tym dogmatem. Słowa Ewangelii czytanej tego dnia to słowa Maryi, jakie wypowiedziała w swoim Magnificat: "Raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy”. To dzięki Zbawicielowi pozostała Ona wolna od grzechu, zaś poprzez Wniebowzięcie Bóg niejako ukończył to swoje dzieło, poprzez wybawienie Jej ciała od skutków grzechu. Można powiedzieć, że Maryja jest spełnioną Bożą obietnicą.
Konstytucja dogmatyczna o Kościele II Soboru Watykańskiego głosi, że Najświętsza Maryja Panna jest obrazem lub ikoną Kościoła, a więc wszystkich chrześcijan. Jest ona nie tylko pierwszą chrześcijanką i najwspanialszym członkiem Kościoła, lecz stanowi także wzór Kościoła, zapowiedź tego wszystkiego, czego Bóg pragnie dokonać w Kościele i poprzez Kościół. Wniebowzięcie Maryi przypomina nam o wielkim darze, jaki Bóg dla nas przygotował – darze wskrzeszenia naszych ciał.
Przed nami jeszcze krótsza lub dłuższa droga, ale u jej kresu czeka Matka Jezusa i nasza Matka, Ta, która jako jedyna potrafiła w doskonały sposób Go naśladować. Ta, która nas zawsze do Niego prowadzi. Jej Wniebowzięcie przypomina nam o naszej ludzkiej godności, o tym, że jesteśmy kimś więcej niż sądzimy, i o tym, gdzie jest cel naszej wędrówki.
