Przynosimy chorym Jezusa

Szpital. To, co w nim się dokonuje, wplata się nieuchronnie w życie człowieka, czy tego chcemy, czy nie, chorujemy albo chorowaliśmy, albo chorować będziemy,   rodzimy się i czasem w szpitalu umieramy. Przychodzimy tu po pomoc, po zdiagnozowanie i uleczenie z choroby.

Dla ludzi wierzących w Boga niezmiernie ważna jest także podczas pobytu w szpitalu obecność kapłana, możliwość spowiedzi, przyjęcia Komunii św., sakramentów,  jest to ważne w zdrowieniu, ale także w umieraniu.

Docieram do Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego w Tychach. Kaplica szpitalna znajduje się na pierwszym piętrze, cisza i spokój sprzyja modlitwie. Na ołtarzu pojawiają się i znikają kolorowe światła z witrażowych okien, z obrazu spogląda na mnie Matka Boża Uzdrowienie Chorych, rzeźby Antoniego Toborowicza przywołują klimat wiejskich kapliczek i oswajają zapewne niejeden pobyt chorego w szpitalu. Tak, w tym miejscu można prowadzić długie pogawędki z Panem Bogiem.

Kapelanem szpitalnym jest tu ks. Łukasz Stawarz, który zarazem jest Archidiecezjalnym Duszpasterzem Służby Zdrowia. Ksiądz Łukasz nie jest jedynym, który przynosi chorym Jezusa, ma swoich pomocników, nadzwyczajnych szafarzy Komunii Świętej.

Mam do pomocy 25 szafarzy, każdy z nich przychodzi raz w tygodniu do szpitala i razem ze mną rozdaje Komunię św. chorym na oddziałach. Każdego dnia mam więc 3-4 mężczyzn do pomocy, oni nie tylko komunikują, ale także pytają o konkretne potrzeby duszpasterskie chorych, zapisują je na karteczkach i dzięki temu wiem potem, do kogo mam się udać w ciągu dnia na spowiedź czy na rozmowę. Najmłodszy szafarz ma 34 lata, najstarszy ma ok.70, w większości są to młodzi mężczyźni, którzy jeszcze pracują zawodowo na różnych stanowiskach, kilku z nich to są już emeryci, mają więcej czasu, niektórzy  przchodzą już ponad 20 lat do szpitala.

Od momentu ustanowienia szafarzy w naszej archidiecezji, ks. Antoni Wala, który był tu kapelanem, zaangażował ich do pomocy w szpitalu. Na początku było ich kilku, ok. 2-4, ta liczba stale się zwiększała. Gdy przyszedłem do szpitala  5 lat temu, szafarzy było bodajże 14, a teraz jest ich 25.

Szafarze przychodzą do  szpitala rano o godz. 6.00, ks. Łukasz udziela im wtedy Komunii św. a także błogosławi Najświętszym Sakramentem. Potem rozchodzą się na wyznaczone oddziały, aby znów się spotkać i przy aromatycznej kawie opowiedzieć o tym, co wydarzyło się na poszczególnych oddziałach, ile osób przyjęło Pana Jezusa. Rozmowy z tematu chorych przechodzą w rozmowy o wierze, rodzinie, świecie, stają się  wzajemnym ubogaceniem. To zdumiewające, bo dla ks. Łukasza te rozmowy są pomostem łączącym ze światem świeckich, a dla szafarzy –pomostem łączącym z Kościołem.

Widzę też, jak ta posługa ich buduje, widzę potrzebę zaangażowania ludzi świeckich w duszpasterstwo, skoro szafarze są ustanowieni do posługi przy chorych, to tym bardziej szpital jest jednym z miejsc, gdzie mogą się realizować.

Mówią mi o tym, że gdy wychodzą tego dnia ze szpitala, inaczej patrzą na świat, doświadczają żywej obecności Jezusa w chorym, tajemnicy cierpienia, obecności Boga w tym wszystkim. To jest realizacja papieskiego orędzia Darmo otrzymaliście,  darmo dawajcie. Wiadomo, że więcej radości jest w dawaniu niż w braniu. Więc ta posługa w sposób naturalny budzi radość – dodaje ks. Łukasz.

Najmłodszym z szafarzy jest Dariusz Długajczyk, ma 34 lata. Od początku, odkąd tylko został szafarzem, posługuje w szpitalu, a także pomaga podczas liturgii, komunikując w parafii pw. św. Krzysztofa w Tychach.

Darek na co dzień pracuje w administracji publicznej, porusza się o kulach, ma żonę Kasię oraz wspaniałego synka Dawida, który ma dwa i pół roku. Oprócz tego jest liderem modlitewnej wspólnoty Natanael, która między innymi modli się za chorych; wspólnie z żoną uczestniczą też w Bieruniu w  projekcie Przed nami małżeństwo.

Pytam go o to, czym jest dla niego posługa w szpitalu:

Jak widać, ja też jestem osobą niepełnosprawną. Przede wszystkim, zbliżyłem się do chorych, przełamałem swoje lęki związane ze szpitalem, bo w moim dzieciństwie dużo tego szpitala było, miałem wiele operacji, bardzo bałem się tego miejsca. Moja żona, gdy dowiedziała się, że planuję rozpocząć posługę w szpitalu, była bardzo zdziwiona i zaskoczona.

Dostąpiłem wielkiej łaski, bo wszystkie te lęki Jezus mi po prostu zabrał, czuję się tutaj jak u siebie. Myślę, że to jest moje miejsce, to jest moje powołanie, jestem szafarzem i ten fakt przynosi mi wielką radość, ogromne szczęście. Zanosimy Boga ludziom. To najważniejsze, co jako Kościół możemy robić.

Jak to jest rozdawać Pana Jezusa chorym?

Część ludzi odmawia, część nie rozróżnia, czy ma do czynienia z księdzem, czy szafarzem. Na ogół ludzie są bardzo otwarci, widząc moją niepełnosprawność, otwierają się jeszcze bardziej, czasem ktoś dosadnie powie, że nie chce Komunii, staram się wtedy uśmiechnąć i życzyć dobrego dnia. Ludzie potrafią odpowiedzieć, odwzajemnić uśmiech, powoli otwierają się, to jednak wymaga czasu.

Ta konkretna posługa w szpitalu otworzyła Dariusza Długajczyka na pójście dalej za Jezusem. Obecnie przygotowuje się on w Ośrodku Formacji Diakonów Stałych Archidiecezji Katowickiej do Diakonatu Stałego.

Najstarszym obecnie szafarzem posługującym w tyskim szpitalu jest 71-letni Eugeniusz Przybyłka, który szafarzem jest od 27 lat, w szpitalu posługuje od 23 lat.

Pan Eugeniusz wspomina:

Leżałem na oddziale jako chory. Koledzy szafarze, którzy wtedy przychodzili do szpitala, powiedzieli o mnie ks. Wali, który wtedy był tutaj kapelanem. On przyszedł do mnie i zapytał, czy mogę chodzić? Odpowiedziałem, że mogę. On powiedział mi: chodź! I tak już zostałem.

Pan Eugeniusz otwarcie mówi o tym, że w jego życiu, choroba była wierną towarzyszką. Chorował on sam, chorowała mama, żona i ukochany syn. Żona chorowała na serce, jako dziecko chorowała na dyfteryt, podano jej dwa razy surowicę, w rezultacie miała powiększone serce.

Zakochałem się w takiej dziewczynie, nie było dla mnie ważne to, że jest chora. Potem, gdy żona była w ciąży, to też był trudny czas, bo żona nie chodziła do lekarza na kontrolę, bała się po prostu, że gdyby lekarz się dowiedział, na pewno zleciłby aborcję. Pamiętam też, że zaraz po chrzcie syna podeszliśmy w kościele pod obraz Matki Boskiej Częstochowskiej i ofiarowaliśmy go pod opiekę Maryi.

Żona często chorowała, a jak szła do szpitala, to zawsze na Intensywną Terapię. Miała cztery operacje na sercu. Przez całe małżeńskie życie towarzyszył nam szpital.

Żona odeszła tu, w szpitalu, a w dwa tygodnie po jej śmierci z synem zaczęło się coś dziać. Zaczął tracić przytomność, okazało się, że to nowotwór mózgu. Odszedł w 2009 roku, pozostawił dwie córki i żonę.

Każdego dnia rozmawiam z żoną i synem, czuję, że są blisko mnie, mamy dobry kontakt, proszę ich czasem o pomoc w różnych rzeczach i oni mi pomagają.

Pytałam o to, jak chorowali i umierali ludzie kiedyś, na początku szafarskiej posługi, a jak teraz, czy jest w ogóle jakaś różnica?

Usłyszałam  opowieść o człowieku, który umierał przy włączonym telewizorze, podobno nie chodził do kościoła, leżał niedbale w kącie, a jego agonii towarzyszył telewizor.

Nie dziwi mnie zdziwienie i oburzenie Pana Eugeniusza, przywołał wspomnienie tego, jak umierał jego syn, jego agonii towarzyszyła zapalona gromnica, z dużej świecy po wielu godzinach zrobiła się malutka świeczka.

Poza tym, w wielu przypadkach chorzy zdają się robić łaskę Jezusowi, przyjmując Jego Ciało dla świętego spokoju: „no dobra, niech już będzie”. Na szczęście, ciągle są chorzy, którzy z nabożeństwem i powagą przyjmują Komunię św., niejednokrotnie roniąc przy tym łzę, wzruszają się tym, że mogą przyjąć Jezusa do swojego serca, bo choroba nie pozwala im na uczestnictwo w liturgii w kościele.

W tyskim szpitalu wspólnota szafarzy jest naprawdę nieocenioną grupą,  ich posługa jest bardzo ważna dla chorych oraz dla kapelana kaplicy ks. Łukasza.

Zawsze miałem pozytywne odniesienie do szafarstwa, ponieważ mój tata, zanim poszedłem do Seminarium, był już szafarzem. Dla mnie szafarz w domu to była naturalna sytuacja, mój tata wcześniej komunikował i chodził do chorych niż ja. Można więc powiedzieć, że mój tata uczył mnie komunikować.

Nadzwyczajni szafarze Komunii świętej zostali powołani do pomocy kapłanom w czynności rozdawania Komunii św. zwłaszcza osobom chorym, a także podczas liturgii. W naszym kraju szafarze są powoływani od roku 1990, kiedy Komisja Episkopatu Polski określiła warunki, na których biskupi diecezjalni mogą ustanawiać szafarzy. Wydano wtedy także instrukcję dotyczącą posługi, formacji duchowej oraz określono, jak powinna wyglądać pomoc szafarzy w zanoszeniu Komunii św. chorym.

Autorzy tekstów, Idczak Aneta, Polecane