Nie proponujmy samobójstwa temu, kto cierpi

Pragnący odebrać sobie życie 43-letni mężczyzna odwołuje się do orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z 2019 r., który zadecydował o niekaralności pomocy we wspomaganym samobójstwie. Komitet etyczny lokalnej służby zdrowia stwierdził teraz, że w tym konkretnym przypadku istnieją przesłanki do wspomaganego samobójstwa, zgodnie z kryteriami przedstawionymi przez trybunał. Brakuje jedynie procedury prawnej, według której miałoby dojść do uśmiercenia chorego.

Odnosząc się do tego przypadku, papieska akademia zastrzega, że nie wolno w żadnym wypadku minimalizować powagi tej sytuacji ani cierpienia, które jest zrozumiałe. Trzeba się jednak pytać, czy najwłaściwszą reakcją na taką prowokację jest zachęcanie ludzi do odebrania sobie życia. Zdaniem akademii odpowiedzialność społeczeństwa za innych może się przejawiać w inny sposób, przede wszystkim poprzez towarzyszenie oraz terapię paliatywną. Wskazuje na to również Vincezo Bassi, wiceprzewodniczący Włoskiej Unii Prawników Katolickich.

„W takich chwilach zawsze trudno o komentarz. Oczywiście, nie jest to osąd osoby; nikt nie może sobie pozwolić na osądzanie chorego, który w desperacji chce umrzeć. Mogę sobie wyobrazić, że jedną z przyczyn, która skłania człowieka do podjęcia decyzji o śmierci, jest samotność. Brak przynależności do sieci ludzi, rodzin, może być przyczyną rozpaczy. Porażka polega przede wszystkim na tym, że nasze społeczeństwo nie potrafi być blisko ludzi i nie potrafi ukazywać wartości życia nawet w tak trudnej sytuacji, kiedy chory nie może się już poruszać. Każde życie ma sens. Oczywiście, ludzie mogą to zrozumieć sami, ale nie jest to łatwe. Potrzebujemy innych, którzy dzień po dniu potwierdzają, że życie ma wielki sens. Jeśli brakuje tej intymnej relacji współczucia i przyjaźni, życie jest nieuchronnie trudne do zrozumienia, i w konsekwencji ludzie mogą chcieć umrzeć“ – powiedział Radiu Watykańskiemu Vincezo Bassi.

Autorzy tekstów, KAI, Najnowsze, bieżące