Wciąż spłacamy dług

Dziadkowie potrafią słuchać i dlatego wnuczęta lubią z nimi rozmawiać. Dziadkowie są ciekawi wnucząt i ich spraw. Pamiętają imiona miśków, bohaterów ulubionych kreskówek i kolegów z placu zabaw. Nie przerywają w pół zdania i nie zbywają byle czym. Nawet jeśli są zapracowani, nie gnają aż tak, jak ich dorosłe dzieci. Potrafią przystanąć i nakarmić z wnukiem sikorki albo zbudować zamek na kuchennym stole. Nie śpieszą się bez powodu, nie są w gorącej wodzie kąpani. Umieją poświęcić trzy godziny na lepienie z maluchem pierogów albo tydzień na wspólne naprawianie zepsutego roweru.

Nie każdą wiedzę da się zdobyć w szkole czy dzięki książkom. Dziadkowie mogą dzielić się z wnukami mądrością i doświadczeniem, stać się skarbnicą wiedzy o życiu i relacjach międzyludzkich. Obcowanie ze starszymi osobami uczy dzieci (i nie tylko) naturalnego porządku świata, tego, że się starzejemy, czasem chorujemy, w końcu musimy również pogodzić się ze stratą kogoś bliskiego. Dziecko oswaja się z tymi procesami, a także uczy się  szacunku dla starości, słabości i cierpienia.

Często bywa, że z biegiem lat role się odwracają i wówczas to babcia i dziadek bardziej potrzebują troski, uwagi i czasu od swoich najbliższych. Potrzebują towarzystwa, rozmowy, cierpliwości, pocieszenia, pomocy. Wtedy przychodzi szczególny czas, by oddać im wyświadczone niegdyś dobro, okazać miłość, obdarzyć troską. Bo kiedy dziadkowie doświadczają choroby i cierpienia, potrzeba, by był obok nich ktoś bliski, ktoś kochany. Ktoś, kto spłaci swój dług wdzięczności za dar życia, wychowanie, przekazaną wiarę.

Niech więc II Światowy Dzień Dziadków i Osób starszych będzie okazją nie tylko do jednorazowych życzeń i odwiedzin (choć dobre i to), ale przede wszystkim zachętą do stałej obecności i pamięci. Do codziennego spłacania długu wdzięczności.

Autorzy tekstów, Cogiel Renata Katarzyna, Najnowsze, bieżące