Autostrada do Nieba

Wcześnie osiągnąwszy dojrza­łość, w niczym innym szczę­ścia nie upatrywał, jak tylko w Eucharystii i adoracji Najświętszego Sakramentu. Codziennie przyjmował Komunię świętą i co tydzień się spowia­dał, nawet grzechy powszednie uważając za ciężar dla duszy. Wobec kolegów – równych wiekiem, ale młodszych wia­rą – wielokrotnie dawał świadectwo niezachwianej pewności prawd, które wyznawał. W wieku, w którym chłopcy zwykle skłaniają się ku błahym zajęciom, on czytał dzieła o czyśćcu i modlitwy swoje ofiarował za cierpiące tam dusze. Choć pochodził z zamożnej rodziny, nigdy się nie wywyższał nad innych i nie było równego mu w dbałości o los naj­biedniejszych. Jeśli kiedykolwiek wpadał w gniew, to tylko wówczas, gdy rodzice kupowali mu kolejne ubrania, zamiast oddać pieniądze potrzebującym. Od najmłodszych lat przejawiał szcze­gólne nabożeństwo do Maryi, radząc wszystkim, by każdego dnia odmawiali Różaniec. Mając 15 lat, nagle zacho­rował. Całe swoje cierpienie ofiarował za Kościół i Ojca świętego. Zaledwie kilka dni po diagnozie ostrej białaczki odszedł do Wieczności.

Mniej więcej tak mogłaby brzmieć historia Carla Acutisa – jeszcze sługi Bożego, a już wkrótce błogosławione­go – gdyby spisywał ją któryś z auto­rów dawnych, klasycznych żywotów świętych. Jego historię napisała jednak współczesność, która jak się okazuje również rodzi wielu świadków Chrystu­sa, wykorzystując do tego nowoczesne środki.

Mały zbawiciel

Carlo Acutis urodził się w 1991 r. w Londynie. Jego rodzice są Włochami, a w stolicy Wielkiej Brytanii mieszka­li przez pewien czas z powodu pracy. Matka – Antonia, córka niewierzącego intelektualisty, przed laty nie była zbyt gorliwą katoliczką. Okazjonalnie by­wała w kościele, zwykle z racji jakichś ważnych wydarzeń reigijnych w rodzi­nie – chrztu albo bierzmowania. Oj­ciec – Andrea, syn Polki, pojawiał się w kościele częściej, ale dużo pracował, więc też nie miał zbyt wiele czasu ani dla Boga ani dla swojej rodziny.

Co w takim razie sprawiło, że Car­lo tak gorliwie i radykalnie zwrócił się ku Bogu? Z kogo brał przykład? Na te pytania w jednym z wywiadów odpo­wiedziała jego mama: „to tajemnica. Był taki już jako 3-latek. Był zdolny, inteligentny i zadawał tak głębokie pyta­nia, że sama poczułam pragnienie, żeby pogłębić moją wiarę. Mogę powiedzieć, że Carlo był dla mnie małym zbawi­cielem, bo dzięki niemu przybliżyłam się do Boga”.

Miłość do Eucharystii

Państwo Acutisowie przenieśli się z Londynu do Mediolanu. To tu Car­lo chodził do szkół, w tym do liceum o profilu klasycznym. Uwielbiał grać w piłkę, choć nie szło mu to zbyt dobrze, pewnie z powodu nadwagi. Znacznie lepiej radził sobie z informatyką. Można powiedzieć, że był komputerowym ge­niuszem. Carlo w dzieciństwie bawił się w informatyka. Jako nastolatek dorów­nywał studentom tego kierunku, chociaż nie chodził na żadne zajęcia. Obsłu­giwał programy, ucząc się ich jedynie z książek. Sam programował i tworzył strony internetowe. Jego dziełem jest serwis miracolieucaristici.org. Można tam znaleźć materiały o cudach eucha­rystycznych na całym świecie, w tym – dodane już po śmierci Carla – opisy zdarzeń w Sokółce i Legnicy. Strona jest dostępna w 16 językach, w tym po polsku, arabsku i w suahili.

Carlo chciał, żeby ludzie naprawdę zrozumieli, że Eucharystia nie jest tyl­ko symbolem. Dlatego właśnie samo­dzielnie stworzył stronę internetową, którą odwiedza obecnie 100 tysięcy użytkowników miesięcznie.

Sam Carlo przystąpił do Komu­nii świętej jako 7-latek, czyli 2 lata wcześniej niż inni. Aby to zrobić, zdał egzamin przeprowadzony przez abp. Pasquale Macchiego, byłego sekretarza papieża Pawła VI. Później Carlo przyj­mował Eucharystię prawie codziennie. Nazywał ją swoją autostradą do nieba, a nawiązując do słów modlitwy euchary­stycznej, mówił: „im więcej Eucharystii przyjmujemy, tym bardziej stajemy się podobni do Jezusa i już na tej ziemi mamy przedsmak raju”. Po Mszach zo­stawał jeszcze na długie chwile w kościele, żeby adorować Naj­świętszy Sakrament.

Carlo twierdził, że kompa­sem naszego życia winny być słowa Boga, z którymi musi­my stale się mierzyć, by iść w kierunku Nieba. Jednakże, by dojść do tak chwalebnego Celu, po­trzebujemy specjalistycznych środków: sakramentów i modlitwy. Carlo często zastanawiał się, dlaczego powstają kilo­metrowe kolejki, w których ludzie sto­ją godzinami, by zobaczyć np. koncert muzyki rockowej lub film, ale nikt nie ustawia się w takich kolejkach do Jezusa w Eucharystii. Tłumaczył, że ludzie po prostu nie zdają sobie sprawy z tego, co tracą, bo w przeciwnym razie kościo­ły byłyby tak pełne, że ciężko byłoby wejść do środka. Żarliwie powtarzał, że w Przenajświętszym Sakramencie Jezus jest obecny w taki sam sposób, jak 2000 lat wcześniej, w czasach Apo­stołów, z tą różnicą, że wówczas, by zobaczyć Jezusa, ludzie byli zmuszeni ciągle się przenosić, podczas gdy my, obecnie, mamy dużo więcej szczęścia, bo możemy Go znaleźć w dowolnym kościele blisko domu.

Carlo był też bardzo oddany Maryi. Zawierzył Jej swoją czystość. Mówił, że Matka Boska to jedyna kobieta jego życia. Żartował, że modlitwa różańcowa to najbardziej romantyczne spotkanie, jakie można sobie wyobrazić. Wielką czcią darzył też św. Franciszka. Kochał zwierzęta (w domu miał 4 psy i 2 koty), ale przede wszystkim dbał o biednych. Pracował jako wolontariusz u ojców kapucynów, którzy prowadzili jadłodajnię dla ubogich. Roz­dawał też swoje kieszonkowe jako jałmużnę. Carlo kochał św. Franciszka całego, chciał żyć tak jak on.

Nie zmarnował ani chwili

Pewnego dnia Carlo zachorował. Lekarze zdiagnozowali u niego świnkę. Gdy leżał chory w domu, powiedział: „wszystkie cierpienia, które będę musiał znieść, ofiaruję Panu Jezusowi w intencji papieża i Kościoła, abym mógł uniknąć czyśćca i pójść prosto do nieba”. Krót­ko potem trafił do szpitala. Okazało się, że nie była to świnka, a białaczka limfatyczna typu M3, bardzo trudna do wyleczenia. Kiedy lekarz zapytał go, czy cierpi, Carlo odparł, że wielu ludzi cierpi o wiele bardziej. Tuż przed śmiercią powiedział do swojej mamy: „umieram szczęśliwy, ponieważ nigdy nie zmarnowałem ani minuty mojego życia na rzeczy, które nie podobają się Bogu”. Jego choroba trwała tylko pół­tora tygodnia. Zmarł 12 października 2006 roku, mając zaledwie 15 lat. Był na to jednak przygotowany. Do dzisiaj w serwisie You Tube można znaleźć nagranie, w którym mówi o swoim przeczuciu dotyczącym tego, co się stanie: „przytyłem do 60 kilogramów i jestem przeznaczony na śmierć. Umie­ram”. Na nagraniu jest uśmiechnięty, ale nie w taki sposób, jakby żartował. Film powstał w sierpniu 2006 r., a więc 2 miesiące przed jego śmier­cią, natomiast matka Carla dopiero po jego śmierci znalazła to nagranie w komputerze.

Sława świętości

Po śmierci Carla wiele osób poczuło potrzebę spisania swoich wspomnień o nim, a inni zapowiadali, że będą prosić Boga za jego wstawiennictwem podczas modlitwy. Nietrudno było udowodnić, że chłopak faktycznie umierał w opi­nii świętości. Podczas jego pogrzebu kościół wypełnił się ludźmi różnych religii. Jeszcze za życia Carla pewien hinduista imieniem Rajesh, należący do braminów, czyli najwyższej kasty w swojej społeczności, przyjął chrzest, poruszony świadectwem jego wiary.

Proces beatyfikacyjny nastolatka z Włoch rozpoczął się w Mediolanie w lutym 2013 r. – zaledwie 7 lat po jego śmierci. Zgromadzony wówczas materiał trafił do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w 2016 r., a już w 2018 r. papież podpisał dekret o heroiczności cnót Carla. Wystarczył nieco ponad rok, by zdążyły się zebrać komisje badające autentyczność cudu za jego wstawiennictwem i już 23 lutego 2020 r. papież Franciszek zatwierdził go oficjalnie.

Tempo przebiegu tego procesu wynikało częściowo z tego, jak szybko sława i przekonanie o świętości Carla rozprzestrzeniały się w świecie. Już od chwili jego śmierci ludzie zaczynali przyzywać jego wstawiennictwa w swo­ich modlitwach. Przykładem może być historia kobiety chorej na nowotwór, która przybyła na jego pogrzeb i już wtedy modliła się o cud. Została uzdro­wiona. Podobnie inna kobieta została wysłuchana, gdy przyzywała wstawien­nictwa Carla, modląc się o dziecko.

Cud, który utorował drogę do be­atyfikacji Carla Acutisa wydarzył się w Brazylii i dotyczył młodego chłopa­ka. Zdiagnozowano u niego genetyczną chorobę trzustki o szybkim przebiegu, zagrażającym życiu. Zaprzyjaźniony z rodzicami chorego chłopca kapłan zaproponował im odmawianie nowen­ny do Carla Acutisa. Po trzech dniach chory chłopiec poprosił o jedzenie, a po kilku tygodniach okazało się, że jego trzustka jest całkowicie zdrowa. Kolejne komisje lekarskie potwierdziły niewytłumaczalny naukowo charakter tego wydarzenia.

Beatyfikacja Carla odbyła się 10 października 2020 r. w bazylice św. Franciszka w Asyżu.

Autorzy tekstów, Cogiel Renata Katarzyna, Najnowsze, bieżące