„Każdy z nas ma swoją ukrytą ranę. Oddaj ją Zbawicielowi.”

„Każdy z nas ma swoją ukrytą ranę” – mówił ks. Grzegorz Cyran, prowadzący rekolekcje dla duszpasterzy chorych w diecezji zielonogórsko-gorzowskiej. „Wiedział o niej już św. Bernard z Clairvaux w XII w., któremu Zbawiciel bezpośrednio opowiedział o niej. Była to rana ukryta, niewidoczna zewnętrznie. Powstała na prawym ramieniu wskutek ciężaru krzyża, który Jezus dźwigał na Golgocie. Św. o. Pio, mistyk i stygmatyk XX w., potwierdził istnienie tej rany na ciele Chrystusa oraz to, o czym pisał św. Bernard. My również mamy taką ranę, ukrytą, która sprawia nam największy ból, a jest niewidoczna dla innych. Oddaj ją Zbawicielowi” – zachęcał ks. Cyran.

Wielokrotnie podczas rekolekcji prowadzący powracał do tej myśli. Były to rekolekcje „w drodze” związane z poznaniem ważnych miejsc diecezji zielonogórsko-gorzowskiej, ich historii oraz duchowego przesłania. Dla Apostolstwa Chorych – które od 1945 r. szczególniej było związane z ziemiami śląskimi – miejsca poznane w czasie rekolekcji były symboliczne. Ważną rolę w historii diecezji odegrał pochodzący ze Śląska ordynariusz gorzowski biskup Wilhelm Pluta, obecnie Sługa Boży, który w latach 60. ubiegłego wieku współpracował z biskupami: Jerzym Strobą i Ignacym Jeżem również urodzonymi na Śląsku. Założyciele polskiego Apostolstwa Chorych, lwowiacy: ks. Michał Rękas oraz ks. Jan Szurlej, przybywali w czasie swojej długiej posługi w Apostolstwie na Ziemie Odzyskane, do swoich ziomków, pochodzących ze wschodnich ziem Polski i przesiedlonych po Drugiej Wojnie Światowej. W ten sposób rodził się „krajowy” wymiar Apostolstwa Chorych. Rekolekcje dla duszpasterzy chorych były więc niejako powrotem do tych „pierwszych stronic” polskiego Apostolstwa Chorych, odczytywaniem na powrót wartości duszpasterstwa chorych w tak ważnym miejscu Kościoła w Polsce, jakim była i jest obecnie diecezja zielonogórsko-gorzowska. W sposób istotny do rozwoju opieki duchowej nad chorymi przyczynił się obecny diecezjalny duszpasterz służby zdrowia i chorych, ks. Tomasz Duszczak, kapelan szpitalny, główny organizator rekolekcji w Kęszycy Leśnej.

Pierwszym poznanym przez księży miejscem we wtorkowe dopołudnie, 7 listopada, był Międzyrzecki Rejon Umocniony. Rejon Umocniony leży na terenach Bramy Lubuskiej czyli ziem pomiędzy Wartą a Odrą. Od wieków był on strategicznym obszarem, na którym ścierały się wojska polskie i niemieckie, od czasów Mieszka I. Tereny te stanowią bramę traktu wiodącego z zachodu na wschód Europy. Z trzech stron teren ten zabezpiecza ciągła i naturalna przeszkoda wodna w postaci rzek Odry i Warty, a także pomniejszych: Obry oraz Obrzycy. Pomiędzy nimi Niemcy w latach 30. ubiegłego wieku wybudowali obszerne, kilkudziesięcio-kilometrowe schrony betonowe. Właśnie tam, pośród ciemności, na głębokości 30 m pod ziemią wraz z zamieszkującymi w tym miejscu nietoperzami, usłyszeliśmy konferencję ks. Cyrana o ciemnościach naszego życia. Głoszący konferencję porównywał panujące w schronach ciemności do ciemności duchowych związanych z otaczającym nas światem, do naszych duchowych ciemności oraz do ciemności duchowych osób chorych i osamotnionych.

Po południu zostaliśmy wezwani przez prowadzącego do złożenia świadectwa na wzór pierwszych męczenników Polski, świętych: Benedykta, Jana, Izaaka, Mateusza i Krystyna. Dwaj pierwsi przybyli na ziemie polskie z Włoch, pozostali trzej byli pochodzenia słowiańskiego, najprawdopodobniej polskiego. Byli benedyktynami żyjącymi według reguły św. Romualda, za wyjątkiem Krystyna, kucharza. Wszyscy zginęli śmiercią męczeńską 11 listopada 1003 r. prawdopodobnie w okolicach dzisiejszego starego kościółka wybudowanego później w 2. poł. XVIII w., we wsi Święty Wojciech, położonej na prawym brzegu Obry półtora kilometra od Międzyrzecza. Ważnym momentem rekolekcji było „dotknięcie” tego miejsca, w którym pierwsi Polacy oddali życie za Chrystusa (św. Wojciech, który wcześniej poniósł śmierć męczeńską pochodził z rodu czeskich Sławnikowiców spokrewnionego z dynastią Piastów). Następnie udaliśmy się do pallotyńskiego, nowo wybudowanego Sanktuarium Pierwszych Męczenników Polski w Międzyrzeczu. Tam realizując pierwszy etap świadectwa – nawrócenie – przystąpiliśmy do sakramentu pokuty i pojednania połączonego z Eucharystią.

W środowe dopołudnie, 8 listopada, duszpasterze chorych zostali zaproszeni w wejście w kolejną tajemnicę – tym razem światła związaną z Osobą Chrystusa i Jego Ewangelią. Przejście z ciemności bunkrów i duchowych ciemności do światła Ewangelii dokonało się w Paradyżu, w opactwie założonym przez cystersów w XIII w. Ich głęboka duchowość związana ze słowami św. Benedykta „ora et labora” oraz kultura i rolnicza działalność przyniosła mieszkańcom tych ziem wiele światła i poprowadziła do rozwoju nie tylko duchowego, ale i gospodarczego. Jak wspominał ks. Cyran, cystersi szli na takie ziemie, których nikt nie chciał, z różnych przyczyn, zwłaszcza gospodarczych. Okolice współczesnego Paradyża były kiedyś terenami bagnistymi, trudnymi do zagospodarowania. Dzięki umiejętnej działalności melioracyjnej cystersi potrafili nie tylko zapanować nad naturalnymi trudnościami, ale i odpowiednio i we właściwy sposób wykorzystać dla dobra człowieka. Wspomniana myśl – iż cystersi byli wysyłani w trudne miejsca, by głosić Ewangelię – jest zbieżna z posługą duszpasterzy chorych, których Bóg posyła na „współczesne peryferia”, używając terminologii papieża Franciszka. Do niedawna opactwo paradyskie służyło jako diecezjalne seminarium duchowne. Dzisiaj jest oddzielnym, pięknie odrestaurowanym, obiektem sakralnym. Z wielką pasją ks. Cyran, jako były seminarzysta Paradyża, opowiadał o tym szczególnym miejscu. Dzisiaj pocysterskie opactwo w Paradyżu równocześnie jest Diecezjalnym Sanktuarium Matki Bożej Wychowawczyni Powołań Kapłańskich.

Zwieńczeniem rekolekcji była Eucharystia sprawowana pod przewodnictwem biskupa Adriana Puty w Sanktuarium Matki Bożej Cierpliwie Słuchającej w Rokitnie. W sanktuarium tym odbywa się coroczna pielgrzymka osób chorych i niepełnosprawnych, której zasadniczą grupą jest wspólnota Cichych Pracowników Krzyża. Ich siedziba mieści się w Głogowie, na terenie diecezji. W tym szczególnym, nie tylko dla diecezji zielonogórsko-gorzowskiej miejscu, ks. Cyran zachęcił nas do wejścia w postawę słuchania podobną do tej, którą miała Maryja. Ta postawa – słuchania – tak bliska i potrzebna jest w duszpasterstwie chorych. Przywołał również + ks. Janusza Malskiego, wcześniejszego moderatora generalnego Cichych Pracowników Krzyża, który często zachęcał chorych do ofiarowania cierpienia za Kościół. Ks. Grzegorz Cyran rozwinął jego myśl przywołując wartość zbawczą drogi Apostolstwa Chorych. W Rokitnie uczestnicy rekolekcji zawierzyli się Maryi, prosząc Ją o szczególne wstawiennictwo w posłudze chorym.

Przywołując relację z rekolekcji dla duszpasterzy chorych, warto na koniec wspomnieć o głównym miejscu pobytu i zakwaterowania uczestników. Był to diecezjalny dom rekolekcyjny „Lubuski Nazaret” mieszczący się w byłej bazie wojsk radzieckich w Kęszycy Leśnej. Znamienne, iż właśnie w tym miejscu, jeden z budynków tej dawnej bazy został zamieniony na dom rekolekcyjny, w centrum którego znajduje się kaplica Miłosierdzia Bożego, z pięknymi freskami przedstawiającymi św. Faustynę Kowalską oraz św. Jana Pawła II. Symbolicznie więc mogliśmy dotknąć, iż Bóg potrafi wyprowadzić każdego człowieka z największych ciemności w światło Ewangelii, potrafi zmienić to, co wydaje się po ludzku nie do zmienienia. Każdy dzień uczestnicy rekolekcji rozpoczynali wspólną modlitwą brewiarzową we wspomnianej kaplicy oraz kończyli Adoracją Najświętszego Sakramentu.

Pragnę podziękować ks. Tomaszowi Duszczakowi za zorganizowanie tego pięknego czasu, ks. Grzegorzowi Cyranowi za wygłoszenie rekolekcji oraz uczestnikom za wspólną modlitwę. Uczestnikami rekolekcji byli zarówno kapelani szpitalni diecezji zielonogórsko-gorzowskiej, jak i diecezjalni duszpasterze Apostolstwa Chorych. Rekolekcje odbyły się w dniach 6-9 listopada.

Autorzy tekstów, Bartoszek Wojciech, bieżące