Łyżeczka konfitury, czyli moje Rio

Od niedawna odwiedzam Panią Jadwigę. Umiera na raka. Ma prawie przeźroczystą skórę z zaznaczoną mapą naczyń krwionośnych. Prawdziwa topografia życia. Wszystkie koszule nocne Pani Jadwigi są w grochy. Na razie naliczyłam siedem sztuk – każda inna – na kolejne dni tygodnia. Na stoliku przy jej łóżku panuje nienaganny porządek: termometr, obok ułożony symetrycznie pojemnik z ligniną, następnie różaniec, butelka wody mineralnej oraz lusterko z ramką w stylu retro. Wszystko zawsze w takiej dokładnie kolejności. Czysto, równo i pod kolor. Nie mam bladego pojęcia, jakim cudem udaje się jej osiągnąć taki efekt…

Ale to nie porządek na stoliku Pani Jadwigi jest w tym tekście najważniejszy. Najważniejsza jest Ona. Umierająca kobieta, która od kilku dni budzi mój zachwyt. Tak, zachwyt! Nie litość, nie smutek, nawet nie współczucie.

Za każdym razem, gdy przychodzę, najpierw obowiązkowo muszę otworzyć okno, by – jak mówi Pani Jadwiga – zaprosić do pokoju życie. Potem poprawiam trzy wielkie poduchy, aby stały się jeszcze większe i bardziej puszyste. Jeśli trzeba, poprawiam również rurkę cewnikową i reguluję wysokość łóżka. Dopiero po tych wszystkich czynnościach przychodzi czas na najważniejszy rytuał. Na jagodową konfiturę.

Gdyby lekarz dowiedział się o tej konfiturze, z pewnością zabroniłby mi zbliżać się do Pani Jadwigi. Bidula ma cukrzycę i oficjalnie jest na ścisłej diecie. Nieoficjalnie natomiast codziennie wcina konfiturę, którą osobiście zrobiła i do której nie żałowała cukru. Ja z nieskrywaną radością uczestniczę w tym przestępstwie, gdy nabieram dla niej kipiącą pysznościami łyżeczkę i podaję do ust. Pani Jadwiga wtajemniczyła mnie w swój konfiturowy spisek, ponieważ nie ma już sił, by otworzyć słoik i samodzielnie „zgrzeszyć”.

Uwielbiam patrzeć na Panią Jadwigę, kiedy łapczywie otwiera buzię i od razu połyka konfiturę. To się nazywa degustacja! Oblizuje się jak po najlepszym obiedzie, a potem z kącików ust wydobywa językiem resztki zakazanych pyszności. Jej oczy wówczas płoną żywym ogniem i przez ten moment wygląda na nie więcej niż 20 lat. Zapytałam ją któregoś dnia, co takiego nadzwyczajnego jest w tej jagodowej konfiturze, że dałaby się za nią pokroić. – To jest smak mojej młodości – odpowiedziała. – Najpierw taką konfiturę robiła moja babcia, potem mama, wreszcie ja. Ona przypomina mi wszystko, co najlepsze, wszystko za czym do dzisiaj tęsknię i co już raczej nie wróci. Po tych słowach postanowiłam więcej o nic nie pytać. Pani Jadwiga wyczuła jednak, że najwidoczniej nie wszystko do końca zrozumiałam i mówiła dalej. – Miałam dobre życie. Trudne ale ciekawe. Chociaż teraz jest już ze mną kiepsko, nie potrafię zapomnieć tego wszystkiego, co było takie piękne. To, że umieram na raka, nie znaczy wcale, że muszę biadolić. Uwierzysz, że ja w środku nadal jestem blond panienką, roześmianą od ucha do ucha!? Zestarzało się i choruje moje ciało. Tylko ono!

Oczami wyobraźni widzę, że oto na łóżku siedzi młoda, piękna dziewczyna. Sukienka w grochy i roześmiana twarz. Pani Jadwiga 60 lat temu. Uświadamiam sobie, że naprawdę można mieć wiele lat i nigdy się nie zestarzeć. Mało tego – że nawet można umierać i wciąż chwalić życie. Ile takich cudów jeszcze zobaczę…

Właśnie rozpoczynają się Światowe Dni Młodzieży w Rio de Janeiro. Z różnych względów nie mogę tam być osobiście, chociaż bardzo bym chciała. Przychodzi mi do głowy myśl, że jednak nie muszę niczego żałować. Dochodzę do wniosku, że oto przy łóżku Pani Jadwigi dane mi jest na powrót odkrywać i doświadczać, czym jest młodość. Ta odchodząca kobieta przypomina mi na nowo prawdę, że młodym jest się tak długo, dopóki kocha się życie. A życie można kochać wszędzie. Dziękuję Pani Jadwigo. Przy Pani łóżku jest moje Święto Młodości. Tutaj jest moje Rio.

Najpopularniejsze, Teksty polecane