Budować wiarę
Jeśli wraz z apostołami zawołamy: „Panie, przymnóż nam wiary” jesteśmy już na dobrej drodze. Zaczynamy budować.
zdjęcie: canstockphoto.pl
2013-10-05
Rok C
Łk 17, 5-10
Czasem przyglądam się zabawom moich wnuków. Jak większość dzieci uwielbiają klocki. Niekoniecznie budowanie wspaniałych budowli. Czasem zdecydowanie wolą demolkę. Zwłaszcza młodsi.
Czasem przypominamy takie małe dzieci. Z naszych własnych „klocków” układamy nasz świat. Układamy go po swojemu, niekiedy bez sensu, na przekór wszelkim prawom, a kiedy coś się nie uda i i nasze dzieło się wali, wołamy na ratunek Pana Boga, pewni że jest obok i naprawi to, co zepsuliśmy. Trochę tak jak moje wnuki, które wiedzą, że w razie czego zawsze mogą liczyć na pomoc taty, mamy lub kogoś dorosłego. Czasem my również, podobnie jak dzieci zawiedzione chwilową nieobecnością opiekuna, czujemy się nieszczęśliwi i samotni, gdy nie jesteśmy pewni, że Bóg jest blisko, tuż obok nas. Taka jest właśnie nasza wiara… mniejsza, dużo mniejsza od ziarnka gorczycy.
Jeśli wraz z apostołami zawołamy: „Panie, przymnóż nam wiary” jesteśmy na dobrej drodze. Chociaż tak naprawdę to dopiero początek, to dopiero pierwszy krok na drodze współpracy z Bogiem w budowaniu naszej wiary. Gdzieś przeczytałam, że wielkość wiary poznajemy po wielkości dzieł, które podejmujemy. Bo tak naprawdę, tylko współpracując z Bogiem przestajemy burzyć i uczymy się budować. Dopiero z czasem, gdy to, co zbudujemy, przerośnie nasze możliwości, będziemy mogli być pewni, że nasza wiara dojrzewa. Tylko wówczas spełni się obietnica Chrystusa: „Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej morwie: Wyrwij się z korzeniem i przesadź się w morze, a byłaby wam posłuszna". I nie chodzi tu o jakieś magiczne sztuczki, ile raczej o pokorne przyjęcie daru wiary i współpracę z Bogiem przy jej pomnażaniu i umacnianiu.
Ta pokora pomoże nam też nie wynosić się ponad innych, tych, których wiara wydaje się nam mniejsza od naszej. Nasza wiara – nawet ta maleńka jak ziarnko gorczycy - jest bowiem Bożą łaską, a my jak ci „słudzy nieużyteczni”, broniąc jej, strzegąc i pielęgnując, po prostu wykonujemy tylko to, co do nas należy. Tylko tyle i aż tyle.
