Jedność i miłość
Owa jedność uczniów, o którą prosi Jezus, ma być zanurzona w jedności Ojca i Syna niczym w źródle i ma uzdalniać uczniów do wzajemnej miłości.
zdjęcie: wordpress.com
2014-05-16
II Rok czytań
J 17, 20-26
Modlitwa Jezusa z 17. Rozdziału Ewangelii Jana nazywana jest modlitwą arcykapłańską. Jezus po obmyciu nóg uczniom, wyjaśnia im sens Swojego życia i przygotowuje ich do rozstania oraz ponownego przyjścia w chwale. Św. Jan swoją relację o Ostatniej Wieczerzy rozpoczyna od podkreślenia, iż Jezus „wie, że nadeszła Jego godzina przejścia z tego świata do Ojca” (zob. J 13, 1). Swoją modlitwę Jezus zaczyna od wyznania „Oto nadeszła godzina” (zob. J 17, 1). Nie jest to tylko stwierdzenie jakiegoś chronologicznego faktu, gdyż Jezus tę „godzinę” w pełni przyjmuje, czego wyrazem jest Jego modlitwa. Prosi w niej, by to, co jest treścią i sensem owej „godziny” – objawienie chwały Ojca przez ofiarę i miłość Syna – w Nim się wypełniło.
W modlitwie w Wieczerniku Jezus dopełnia objawienia prawdy o Sobie, ukazując przede wszystkim Swoją relację z Ojcem. Jezus, nazywając Boga Ojcem, odsłania na pierwszym miejscu prawdę o Sobie jako Synu Bożym. W rezultacie Syn staje się pośrednikiem między Ojcem i ludźmi jako Ten, który otrzymany od Ojca dar życia i miłości przekazuje dalej ludziom. Modlitwa Jezusa nazywana jest arcykapłańską, gdyż w niej Jezus objawia Siebie także jako kapłana, który nie tylko modli się za Swój lud, ale również Siebie składa w ofierze: „Za nich Ja poświęcam w ofierze Samego Siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie” (zob. J 17, 19). Użyty w tym miejscu czasownik hagiadzō (poświęcić) znajduje swoje najpełniejsze potwierdzenie w ofiarniczym oddaniu się Jezusa na krzyżu. Jezus odpowiadając posłusznie na wolę Ojca, oddaje Siebie Samego, Swoje życie w imię miłości do ludzi. W Wieczerniku wypowiada On całkowicie jasno i w doskonały sposób to, co było sensem Jego ziemskiego życia – synowskie posłuszeństwo – które teraz znajduje swój wyraz w ofierze krzyża.
Szczególnym przedmiotem prośby Jezusa jest jedność Jego uczniów. Wzorem dla tej jedności jest jedność Jezusa z Ojcem: „Aby stanowili jedno jak Ty, Ojcze we Mnie, a Ja w Tobie”. Owa jedność uczniów, o którą prosi Jezus, ma być zanurzona w jedności Ojca i Syna niczym w źródle i ma uzdalniać uczniów do wzajemnej miłości.
Podobnie my, jako uczniowie Jezusa, mamy czerpać z jedności i miłości Boga, by miłować się wzajemnie. Patrząc na miłość Ojca i Syna człowiek będzie zdolny kochać. Kochać jednak nie z siebie lecz z Boga.
