Mimo drzwi zamkniętych

Rok A
J 20, 19-23

Religijne życie Izraela opierało się na trzech głównych świętach: Paschy, Pięćdziesiątnicy i Namiotów. Te największe święta naród wybrany odnosił do głównych wydarzeń ze swojej historii. Pascha przywoływała wyjście z Egiptu, Pięćdziesiątnica – wydarzenia pod górą Synaj, Namioty – pielgrzymkę po pustyni. Dziś staje przed nami Pięćdziesiątnica. Zgodnie z żydowską tradycją 50 dni od wyjścia z Egiptu Izrael znalazł się u stóp góry Synaj. Tam otrzymał od Boga dar – przymierze, które oznaczało, że Izrael stał się ludem Boga, a Bóg ich Panem. „Dokumentem” potwierdzającym zawarcie tego przymierza stało się Prawo.

Dziś we wspólnocie Kościoła pragniemy świętować te same wydarzenia. Przyjąć Boży dar, zawrzeć z Bogiem przymierze i otrzymać „dokument”, który to potwierdzi. Na każdego z nas, podobnie jak na apostołów w dniu Pięćdziesiątnicy, zstępuje Duch Święty. Duch, który od Ojca i Syna pochodzi wciela się w każdego z nas i tak powstaje Nowy Lud Boży. Na naszym sercu zostaje wypisane Nowe Prawo, które tworzy z nas wspólnotę Kościoła. Duch, który nazywany jest Pocieszycielem, Duchem Prawdy, który ma nas umocnić w nauce i miłości Chrystusa. Duch – Boże Tchnienie, które pozwala odrzucić strach, smutek i wyjść z odwagą do realizacji misji miłowania świata. Właśnie On staje się pieczęcią na sercu każdego z nas. Ta pieczęć Ducha Świętego upoważnia i uzdalnia nas do świadczenia życiem o miłości Boga.

W tradycji Izraela prorocy wyznaczali swoich następców, aby oni kontynuowali ich misję. Jezus powierza kontynuowanie swojej misji uczniom. W tym posłaniu realizuje się zapowiedź z Ostatniej Wieczerzy: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Sługa nie jest większy od swego pana ani wysłannik od tego, który go posłał. (…) Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto przyjmuje tego, którego Ja poślę, Mnie przyjmuje. A kto Mnie przyjmuje, przyjmuje Tego, który Mnie posłał” (J 13,16. 20). Dopiero w tym momencie dokonuje się rzeczywiste posłanie uczniów, aby głosili Ewangelię i odpuszczali grzechy. Bowiem dopiero doświadczenie zmartwychwstania i dar Ducha Świętego uzdalniają do bycia świadkiem Zbawiciela. Powtórzenie zwrotu „Pokój wam!” ukazuje jak wielką wagę do tego właśnie daru przywiązuje Chrystus i Jego uczniowie. Dopiero teraz, po zmartwychwstaniu Jezusa, serca uczniów mogą przestać się lękać, zostają napełnione pokojem. Rodzi się on z doświadczenia bycia miłowanym przez Boga i pewności, że pomimo ucisków, to Jezus zwyciężył grzech i śmierć.

Również moje serce może już przestać się lękać. Jezus przychodzi ze Swoim pokojem także do mnie. Wchodzi mimo drzwi zamkniętych. Pokonuje przeszkody. Staje pośrodku mojego życia. Pokazuje rany, zapewnia o miłości. Spełnia obietnicę.

Cogiel Renata Katarzyna, Autorzy tekstów, Rozważanie