Ukojenie dla dusz

II Rok czytań
Mt 11, 28-30

Któregoś dni Jezus zwrócił się do swoich uczniów zachętą: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem łagodny i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie”.

Te słowa Jezusa z dzisiejszej Ewangelii brzmią jak miłosne zaproszenie do udziału w czymś zupełnie niepojętym dla nas, ludzi swoich czasów, czasów, które wydają się tyglem wszelkich możliwych namiętności, rozdarć i ciężarów nakładanych zewsząd na człowieka. Te słowa brzmią trochę tak, jak ulubiona muzyka pełna kojących dźwięków, która może sprawić, że nagle znika cały nasz smutek, zniechęcenie, gorycz, zmęczenie, gniew czy niepokój. Pozostaje tylko pokój, radość i ukojenie.

Lecz jest też zasadnicza różnica pomiędzy tym, co czujemy do czasu, nim wyciszymy radio, czy zatrzymamy srebrny krążek w odtwarzaczu, a tym, co pragnie nam zaofiarować Chrystus. To właśnie jest owo „do czasu”. Kiedy zamilkną dźwięki muzyki, okazuje się, że jak za dotknięciem różdżki złej czarownicy wracamy do „tu” i „teraz”, do zgiełku pełnego niepokoju i tego wszystkiego, co przygniata naszą codzienność. Na domiar złego, im dalej udało nam się choć na chwilę od tego uciec, tym bardziej dramatyczny i bolesny wyda nam się powrót. Natomiast Jezus gwarantuje coś stałego, coś, co nie pryśnie nagle jak mydlana bańka i nie zamilknie jak dźwięki muzyki. Jego oferta jest nie tylko ponadczasowa i nie do wyczerpania. Nie jest też zarezerwowana tylko dla wybranych. Jezus mówi przecież: „Przyjdźcie do mnie wszyscy”. Reszta zależy już od nas: czy zechcemy do Niego przyjść, czy zgodzimy się przyjąć Jego „słodkie jarzmo” i zapragniemy uczyć się od Niego łagodności i pokory.

To wydaje się niewielką ceną za ukojenie naszych niespokojnych i skołatanych dusz. No i może stać się naszym udziałem już na zawsze.

Autorzy tekstów, Rozważanie