Odwaga wiary
Wyznanie Piotra pod Cezareą Filipową z dzisiejszej Ewangelii ma szczególne znaczenie ze względu na okoliczności czasu i miejsca, w których się dokonało. Piotr składa bowiem wyznanie wiary w imieniu swoim i apostołów, przebywając na terytorium pogańskim.
zdjęcie: www.niedziela.pl
2014-08-24
Rok A
Mt 16, 13-20
To nie był pierwszy raz, kiedy uczniowie Jezusa uznali w Nim Syna Bożego. Mówi o tym na przykład Ewangelista Mateusz, opisując burzę na jeziorze i chodzenie Piotra po wodzie: „Gdy wsiedli do łodzi, wiatr się uciszył. Ci zaś, którzy byli w łodzi, upadli przed Nim, mówiąc: Prawdziwie jesteś Synem Bożym” (zob. Mt 14, 29-33). Podobnie w Ewangelii Jana: „Odpowiedział Mu Natanael: Rabbi, Ty jesteś Synem Bożym, Ty jesteś Królem Izraela!” (J 1,49).
Wyznanie Piotra pod Cezareą Filipową z dzisiejszej Ewangelii ma jednak szczególne znaczenie ze względu na okoliczności czasu i miejsca, w których się dokonało. Piotr składa bowiem wyznanie wiary w imieniu swoim i apostołów, przebywając na terytorium pogańskim. Ma to miejsce przy skale, na której wznosiła się świątynia bożka Pana, w miejscu, które uważano za „bramę piekieł”, otchłań bez dna. Wyznana wiara w Jezusa – Mesjasza i Syna Bożego w tym właśnie miejscu sprawia, że chwieją się fundamenty „królestwa ciemności” i otwiera się niejako nowa rzeczywistość – początek nowego ludu Bożego. „Początek” oczywiście w znaczeniu symbolicznym i umownym, gdyż Jezus od zawsze był, jest i będzie jedynym Zbawicielem świata. Nie ma innego Boga poza Nim!
W czasie swej publicznej działalności Chrystus wielokrotnie wyróżniał spośród uczniów osobę Piotra, jako pierwszego wśród apostołów: zatrzymuje się w jego domu, przemawia z jego łodzi, zabiera go na górę Tabor, jemu pierwszemu umywa nogi w czasie Ostatniej Wieczerzy, powierza mu szczególne zadania. Także św. Piotr, świadomy swej roli, w imieniu wszystkich apostołów wyzna: „Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego”. Innym razem: „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego”. Szczególne miejsce Piotra w Kościele Chrystus określa w słowach dzisiejszej Ewangelii: „Ty jesteś Piotr, Opoka, i na tej opoce zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie”.
Piotr, który wyznaje wiarę w Jezusa w imieniu wszystkich uczniów, zostaje przez Niego wyznaczony na tego, który ma dać początek widzialnej wspólnocie Kościoła, który ma tej wspólnocie przewodzić i ją umacniać. Wyznanie wiary bowiem zawsze łączy się z otrzymaniem konkretnego zadania, wiąże się z posłaniem przez Boga.
Postawa Piotra z dzisiejszej ewangelicznej sceny uczy mnie, że mojego wyznania wiary domagają się zwłaszcza te chwile i sytuacje życia, w których chciałabym pozostać „neutralna”. Mojego odważnego wyznania wiary domagają się te sytuacje, w których „duch tego świata” zdaje się zyskiwać przewagę nad Królestwem Bożym. Wówczas jeszcze gorliwiej chcę powtarzać za Piotrem: „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego”.
