Lekcja pokory
Dzisiejsze Słowo Boże jest więc lekcją pokory dla tych, którzy – jak zdarzało się to uczniom Jezusa – uważali, że mają do Niego więcej „praw”, niż inni, że wiedzą więcej od innych, że zasługują na „pierwsze miejsca” w Królestwie Bożym.
zdjęcie: www.bp.blogspot.pl
2014-12-01
I Rok czytań
Mt 8,5-11
„Panie, nie jestem godzien, abyś przyszedł do mnie…” – czytamy w dzisiejszej Ewangelii. To nie są dla nas obce słowa. Wypowiadamy je za każdym razem, kiedy uczestniczymy w Uczcie Eucharystycznej, podczas każdej Mszy świętej. Czy setnik – jeden z dowódców rzymskiej armii, a więc poganin, mógł przypuszczać, że jego słowa wejdą w skład chrześcijańskiej liturgii, że będą wypowiadane przez miliony wierzących w Chrystusa na całym świecie i przez wszystkie wieki? A jakby tego było mało, padają w kluczowym momencie Mszy świętej, tuż przed naszym osobistym spotkaniem z Bogiem pokornie ukrytym w białej Hostii.
Nagrodzona pokora – pomyślałam, konfrontując te moje przemyślenia z dzisiejszą Ewangelią. Ale przecież pokora nie oczekuje i nie zakłada nagrody; przeciwnie – jest uznaniem, że nie zasługuje się na żadne względy, uznaniem swojej małości i niegodności.
Kiedy po Kazaniu na Górze Jezus w towarzystwie apostołów i tłumu, który jak zwykle Go otaczał powrócił do Kafarnaum, przybył do niego jeden z rzymskich żołnierzy. Z pewnością od kogoś musiał już wiele słyszeć o niezwykłej mocy Człowieka, który powodował takie poruszenie wśród ludzi, więc pomyślał, że i on spróbuje do Niego dotrzeć. Musiał być dobrym człowiekiem, skoro to nie dla siebie, a dla swojego sługi, być może nawet niewolnika, naraził się na przeciskanie się przez niechętny okupantom tłum, a być może nawet na odepchnięcie i odrzucenie swojej prośby przez Nauczyciela z Nazaretu. Jednak zaryzykował, jednak podjął wysiłek zbliżenia się do Jezusa. „Panie, sługa mój leży w domu sparaliżowany i bardzo cierpi” – powiedział tylko, zapewne pełen obaw, czy Żyd w ogóle raczy cokolwiek uczynić dla Rzymianina. Musiał być zdumiony, gdy niemal natychmiast usłyszał krótką i rzeczową obietnicę: „Przyjdę i uzdrowię go”. Nie oczekiwał aż tak wiele, wiedział przecież, że Judejczycy z powodów religijnych nie przyjmują zaproszeń do pogańskich domów. Wprawdzie ten Człowiek był inny, ale tym bardziej nie chciał narażać Jezusa na jakieś przykrości. Zaoponował więc: „Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój, ale powiedz tylko słowo, a mój sługa odzyska zdrowie”. „Gdy Jezus to usłyszał, zdziwił się i rzekł do tych, którzy szli za Nim: «Zaprawdę powiadam wam: U nikogo w Izraelu nie znalazłem tak wielkiej wiary»”.
Choć Jezus już nie jeden raz uprzedzał swoich uczniów, że w przyszłości uwierzy w Niego wielu ludzi pochodzących z innych narodów, że zbawienie stanie się także ich udziałem, prawdopodobnie po raz pierwszy mogli być świadkami faktu, że wiara w Jezusa nie jest tylko ich przywilejem a słowa Nauczyciela świadczyły, że wiara pogan może być nawet większa od wiary spotykanej u Judejczyków, większa niż ich wiara – wiara ludzi, którzy na co dzień słuchali Jego słów i byli świadkami Jego niezwykłych czynów.
Dzisiejsze Słowo Boże jest więc lekcją pokory dla tych, którzy – jak zdarzało się to uczniom Jezusa – uważali, że mają więcej „praw” do Jezusa, niż inni, że wiedzą więcej od innych, że zasługują na „pierwsze miejsca” w Królestwie Bożym. Jest też ta Ewangelia lekcją o pokorze – takiej, która wywołała zdziwienie i podziw nawet samego Jezusa. Bo prawdziwa wiara zawsze powinna chodzić w parze z pokorą. Tak naprawdę nikomu z nas nic się od Boga nie należy. Nie jesteśmy w stanie w żaden sposób „zasłużyć” na żadną z Jego łask, nie mówiąc już o zbawieniu.
Pamiętając, że Bóg nie działa z powodu moich zasług, ale z powodu swojej Miłości do mnie, wołam więc: „Panie, nie jestem godzien, abyś przyszedł do mnie, ale powiedz tylko słowo, a będzie uzdrowiona dusza moja"
