Bóg bliski człowiekowi
„A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas”. Dochodzimy do centralnego wersetu Prologu – uroczystej proklamacji wcielenia Słowa. Słowo stało się prawdziwym, konkretnym człowiekiem, całkowicie solidarnym z nami. Stało się człowiekiem realnym i konkretnym, któremu na imię Jezus!
2025-01-05
Komentarz do fragmentu Ewangelii J 1, 1-18
II niedziela po Narodzeniu Pańskim
Prolog Ewangelii wg św. Jana można nazwać – za ks. prof. Kudasiewiczem – „uwerturą”, w której w sposób poetycki przedstawione zostały wszystkie główne tematy Janowego dzieła: światłość, prawda, chwała, życie, Syn jako objawienie Ojca. W Prologu obecna jest główna idea całej Ewangelii: Słowo przychodzi na świat, aby dać poznać Ojca oraz aby przynieść ludziom prawdę i życie. Wobec tego objawienia dokonuje się podział – jedni Go przyjmują, drudzy zaś odrzucają.
Wyrażenie „na początku” w Księdze Rodzaju oznacza początek stwarzania świata, natomiast w Ewangelii św. Jana sięga ono poza początek czasu, zanim cokolwiek zostało stworzone, gdy istniał tylko Bóg. Stąd wniosek, że Słowo nie jest stworzeniem.
Pierwsze słowa czwartej Ewangelii nawiązują do pierwszych słów Księgi Rodzaju: „na początku” Bóg przemówił i wszystkie rzeczy stały się. W ten sposób Ewangelista podkreśla, że zanim cokolwiek zaistniało, Słowo było od zawsze w Bogu, a zarazem wskazuje na stwórczą moc Słowa: wszystko stało się Jego mocą. Warto zwrócić uwagę na trzykrotne użycie w wersecie 1 czasownika „być”. Użyta tutaj forma czasownika oznacza istnienie bez granic, bez początku i bez końca. Swoje istnienie przed wiekami w Bogu Jezus podkreśla bardzo mocno w dyskusji z Żydami: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Zanim Abraham stał się, Ja Jestem”.
„A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas”. Dochodzimy do centralnego wersetu Prologu – uroczystej proklamacji wcielenia Słowa. Słowo stało się prawdziwym, konkretnym człowiekiem, całkowicie solidarnym z nami. Stało się człowiekiem realnym i konkretnym, któremu na imię Jezus! Proklamacja ta była skandalem zarówno dla Żydów jak i pogan (zob. 1 Kor 1, 22), a jednak Kościół nie przestaje jej głosić wbrew mentalności świata. Druga część zdania podkreśla cel wcielenia: Bóg zechciał zamieszkać w swoim ludzie na stałe. Jak w Starym Przymierzu widzialnym miejscem przebywania Boga pośród Izraela był namiot lub świątynia, tak teraz Jego obecnością we wspólnocie chrześcijan jest Ciało Jezusa, które uczniowie kontemplowali i którego dotykali.
