Dla Boga wszystko!
Dla Marii już sama obecność Jezusa pod jej dachem była „wyjątkową okazją”. Wybrała taki właśnie sposób, aby oddać cześć Bogu i okazać Mu swoją wiarę i miłość. Ona zawsze wiedziała, jak „wybrać lepszą cząstkę”.
zdjęcie: wga.hu
2015-03-30
I Rok czytań
J 12,1-11
Dzisiejsza Ewangelia wprowadza nas w atmosferę wydarzeń, które już wkrótce zmienią oblicze świata. Jezus jako jedyny wie, co wkrótce nastąpi. Od Paschy dzieli Go już tylko 6 dni – bardzo trudnych dni. Dobrze też zna determinację ludzi, którzy pragną go zgładzić. Może dlatego pragnie te ostatnie, w miarę spokojne chwile, poprzedzające Jego tryumfalny wjazd do Jerozolimy i drastyczne wydarzenia, jakie po nim nastąpią, spędzić w towarzystwie ludzi, którzy są Mu bezwarunkowo życzliwi. Pragnie gościć w domu swoich przyjaciół z Betanii: Łazarza, którego niedawno wskrzesił z martwych i jego sióstr: Marty i Marii. Od czasu wskrzeszenia Łazarza, bardzo wiele się tu zmieniło. W pewnym sensie jego dom stał się czymś w rodzaju „centrum misyjnego”. Przybywali tu często świadkowie tamtego wspaniałego wydarzenia – ci którzy po tym cudzie uwierzyli w Jezusa jako Mesjasza, jak i ci, którzy tylko o tym słyszeli, aby na własne oczy przekonać się, że człowiek, który zmarł żyje i ma się dobrze. Nic dziwnego, iż dla przywódców religijnych Łazarz – jako żywy dowód mocy Jezusa – stał się bardzo niewygodną postacią. O ich frustracji wyraźnie mówi fragment dzisiejszej Ewangelii: „Arcykapłani zatem postanowili stracić również Łazarza, gdyż wielu z jego powodu odłączyło się od Żydów i uwierzyło w Jezusa”.
Tymczasem jednak nic na to nie wskazuje. Trwa uczta, którą przygotowano specjalnie dla Jezusa. Marta swoim zwyczajem posługuje do stołu, przy którym w towarzystwie Łazarza i swoich uczniów zasiadł Jezus. Tylko Maria znów okazała się „niepraktyczna”. Ewangelista pisze, że „wzięła funt szlachetnego i drogocennego olejku nardowego i namaściła Jezusowi nogi, a włosami swymi je otarła. A dom napełnił się wonią olejku”. Niektórzy, w tym Judasz Iskariota (ten sam, który wkrótce na twarzy Jezusa złoży zdradziecki pocałunek) nie kryją swojego oburzenia. Trzeba wiedzieć, że drogocenny olejek, którym Maria namaściła stopy Nauczyciela wytwarzano z korzenia rośliny występującej w Himalajach. Przechowywano go w alabastrowych pojemnikach, a z powodu bardzo wysokiej ceny używano go tylko przy wyjątkowych okazjach. Dla Marii już sama obecność Jezusa pod jej dachem była „wyjątkową okazją”. Wybrała taki właśnie sposób, aby oddać cześć Bogu i okazać Mu swoją wiarę i miłość. Ona zawsze wiedziała, jak „wybrać lepszą cząstkę”. Także Jezus nie sprzeciwia się jej pięknemu gestowi, przyjmując go, jako symboliczny gest przygotowania Go do pogrzebu, o którym wiedział, że już wkrótce nastąpi. Tylko Judasz nie kryje swego zgorszenia i oburzenia: „Czemu to nie sprzedano tego olejku za trzysta denarów i nie rozdano ich ubogim?”. Czy przemówiła przez niego praktyczna natura skarbnika, który wiedział, że cena olejku warta jest rocznej pracy robotnika, czy była to autentyczna troska o ubogich, czy brak dostatecznej wiary w Jezusa-Syna Bożego, czy też po prostu złodziejska kalkulacja, jak to sugeruje autor Ewangelii – św. Jan? Jezus jednak nie osądza postawy Judasza, lecz spokojnie wyjaśnia: „Zostaw ją! Przechowała to, aby Mnie namaścić na dzień mojego pogrzebu. Bo ubogich zawsze macie u siebie, ale Mnie nie zawsze macie”.
Przyszłe wydarzenia potwierdzą proroczy charakter tych Jezusowych słów oraz prawdę, że uwielbienie Boga warte jest każdej ceny i w niczym nie pomniejsza miłości do ubogich. Bardziej czytelny staje się także dramatyczny wybór, jakiego dokona Judasz. On wybierze tę „gorszą cząstkę” – wartą jedynie ceny za niewolnika – 30 srebrników.
Panie, pomóż mi wyzbyć się obłudnej i „praktycznej” postawy Judasza. Pomóż naśladować Marię w jej hojności i przekonaniu, że nie ma nic takiego, czego nie warto by poświęcić dla Boga.
