Skąd mnie znasz?

I Rok czytań
J 1,45-51

Co tak ważnego i wielkiego wydarzyło się w pobliżu drzewa figowego, że aż jeden z Jezusowych uczniów – święty Jan – zdecydował się wrócić do tego w swoim ewangelicznym zapisie, który przywołuje dzisiejsza liturgia Słowa?

Szczególnie interesujący wydaje mi się fragment opowiadający o tym, jak to Jezus „ujrzał, jak Natanael zbliżał się do Niego, i powiedział o nim: «Patrz, to prawdziwy Izraelita, w którym nie ma podstępu»”, na co zdziwiony Natanael reaguje naturalnym w tej sytuacji pytaniem: „Skąd mnie znasz?” Co ciekawe – to nie koniec tego niezwykłego dialogu; „Odrzekł mu Jezus: «Widziałem cię, zanim cię zawołał Filip, gdy byłeś pod drzewem figowym». Odpowiedział Mu Natanael: «Rabbi, Ty jesteś Synem Bożym, Ty jesteś królem Izraela!»”. Natanaelowi, zachęconemu wcześniej przez Filipa do spotkania z Chrystusem wystarczyła krótka konfrontacja, aby z ostrożnego sceptyka zastanawiającego się czy „może być co dobrego z Nazaretu?” przemienić się w gorącego wyznawcę.

Czy to naprawdę jest możliwe? Czy świadomość, że jestem Bogu znana, że w Jego oczach jestem „kimś”, może odmienić i mnie: moje serce i całe moje życie? Dzisiejsza Ewangelia pozwala żywic nadzieję, ze każdy z nas, ludzkich niedowiarków, może dostąpić tej niezwykłej łaski. Musi jedynie zrobić ten pierwszy krok w kierunku otwartych ramion Jezusa, krok, który dzieli nas od „drzewa figowego”, by porzucając własne wątpliwości, uprzedzenia, i niewiele warte iluzje – otworzyć serce na prawdę, że Bóg nas zna lepiej niż znamy samych siebie. On zna nasze ograniczenia, nasze słabości, nasze grzechy i upadki, a mimo to kocha nas tak bardzo, ze pragnie, byśmy mieli udział w Jego chwale. I choć dziś nie o każdym z nas Jezus mógłby wypowiedzieć tak pochlebną opinię, jak o Natanaelu, i my również mamy szansę usłyszeć Jego obietnicę: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Ujrzycie niebiosa otwarte i aniołów Bożych wstępujących i zstępujących na Syna Człowieczego”.

Dajmund Danuta, Autorzy tekstów, Rozważanie