Właściwa droga do świętości

Uroczystość Wszystkich Świętych zachęca każdego z nas do zadania sobie pytania co mamy zrobić, aby wzrastać do świętości.

Zastanówmy się nad tym, jaki pożytek przynosi nam wysłuchanie wielu kazań, jeśli nie wprowadzamy je w życie? Świętość nie polega na słuchaniu, ale na wprowadzaniu w życie. W życiu duchowym spotykamy wielu chętnych słuchania, ale niewielu skłonnych do praktykowania; wielu chętnych do poznania rzeczy nowych, ale mało zainteresowanych, aby którąś z nich zgłębić.

Gdybyśmy zgłębiali chociaż jedną prawdę i żyli nią rzeczywiście, moglibyśmy stać się wielkimi świętymi. Pragnienie poznania tych tajemnic jest raczej ciekawością niż szczerym pragnieniem doskonałości.

Dlaczego niepokoimy się o wiele rzeczy, a zaniedbujemy największe zadanie, jakie Bóg nam powierzył, gdy przyszliśmy na świat: nasze zbawienie  i nasze uświęcenie? Wielkim przewinieniem jest zlekceważyć zaproszenie Pana, który wzywa do doskonałości. Ile ludzi doznaje niepowodzenia w swych przedsięwzięciach. Każdy z nas ma zadanie do wykonania: stać się świętym. Nie troszczmy się zbytnio o zewnętrzne pozory, ale raczej o świętość życia. Nie sądźmy, że jesteśmy doskonałymi. Gdyby nie wiem jak dobre były nasze cnoty, nie oznacza to jednak jeszcze świętości. Na co tak naprawdę przyda się zewnętrzna sprawiedliwość, jeśli nie dosięga wnętrza serca? Nasza sprawiedliwość niech wypływa z serca. Nie sądźmy, że uświęcimy się bardziej w tym lub innym miejscu. Nie ma konkretnego miejsca, które uczyniłoby człowieka świętym. Bóg jest obecny wszędzie. Nie ma też miejsca lub rodzaju pracy, które nie miałyby swoich świętych. Jeśli rzeczywiście zapragniemy się uświęcić, będziemy dobrze się czuli w każdym miejscu i w każdej pracy. Jeśli jednak braknie nam tej woli, to wszędzie będziemy się czuli źle. Wszędzie gdzie pójdziemy, zaniesiemy siebie; zamiast więc zmieniać miejsce, starajmy się zmieniać siebie samych.

Nie przeżywajmy na darmo danego nam życia, nie trwońmy naszej egzystencji, nie zakopujmy danych nam talentów, by oddać je Bogu bez procentu. Wykorzystajmy monetę, jaką Bóg złożył w nasze dłonie. Życie jest zadaniem, z którego musimy zdać rachunek. W planach Bożych nie liczą się rzeczy krzykliwe, ale moja i twoja świętość. Święty, nawet najbardziej nieznany, pozostawia ślad w historii królestwa Bożego. Jeden święty czyni więcej niż tysiące teologów. Tylko ludzie święci mogą ocalić świat.

Jakże mało jest świętych, gdyż nieliczni są ci, którzy potrafią oderwać się od siebie i od spraw ziemskich. Jakże trudno jest wyzwolić  się z naszego małego światka osobistych interesów i wejść na drogi świętości.

Spotykamy wielu, którzy mówią, że chcą zostać świętymi, niewielu jednak jest gotowych podjąć jakąś niewygodę czy trud. Jeśli pragniemy dojść do świętości, ruszajmy w drogę w atmosferze, która stopniowo unosić nas będzie w górę. Nie staje się przestępcą lub świętym w jednej chwili.

Celem tego  życia jest nasze uświęcenie, naszym przeznaczeniem – życie wieczne. Wszystko inne jest marnością. Będziemy szczęśliwi, jeśli będziemy potrafili zrozumieć te prawdy i wprowadzić je w życie. Niedoszły święty nie jest wynikiem braku łaski Bożej, ale braku odpowiedzi na nią. Łudzimy się jeśli myślimy, że uświęcimy się pomnażając modlitwy, a odrzucając czyjąś prośbę o pomoc czy przysługę.

Jeśli potrafimy docenić banalność naszych codziennych czynności, wejdziemy wówczas na autentyczną drogę świętości. Powinniśmy pełnić nawet najbardziej pospolite czynności ze szlachetnymi i świętymi intencjami.

Pamiętajmy o tym że, najpoważniejszym zajęciem, jakie możemy wykonać na ziemi, jest obowiązek dążenia do świętości. Będziemy szczęśliwi jeśli wybierzemy taki stan życia, który ma za cel to zajęcie.

Cel świętości stanowi największy skarb duszy, najwyższą ludzką aspirację. Jezus nie przyszedł, by szukać inteligencji czy talentów: świętość to Jego arcydzieło.

Autorzy tekstów, Teksty polecane, pozostali Autorzy