Ze starego w nowe
Podobnie trzeba dać sobie zabrać to wszystko, co należy do tego świata, aby wolnym przejść do nowego życia.
zdjęcie: Backgrounds.hd
2015-11-13
I Rok czytań
Łk 17, 26-37
„Kto będzie się starał zachować swoje życie, straci je; a kto je straci, zachowa je” (Łk 17,33).
Przyjście Syna Człowieczego będzie ostatecznym objawieniem się prawdy, która ukaże, co jest rzeczywistością, a co jedynie jej pozorem. Wtedy całkiem odsłoni się prawdziwość tej przytoczonej na wstępie zasady, jaką podaje nam Pan Jezus.
„Staranie się o zachowanie życia” wyrasta z uczepienia się tego, co tutaj, na ziemi namacalne, co możemy posiadać, co znamy…
Kto zatem straci swe życie? Co to znaczy? Pan Jezus ilustruje to słowami: „kto będzie na dachu, a jego rzeczy w mieszkaniu, niech nie schodzi, by je zabrać; a kto na polu, niech również nie wraca do siebie” (Łk 17,31). Pójście po „swoje” rzeczy świadczy o przywiązaniu do tego, co mamy na tym świecie, oznacza widzenie swojej nadziei związanej z nim. „Nie schodźcie…” – wskazuje na dostrzeżenie, że to, co doczesne, właśnie się skończyło i należy to zostawić, otwierając się całkowicie na nowe życie. Tak jest w przypadku narodzin: dziecko opuszcza łono matki i odcina się je od pępowiny. Jeżeliby jej nie odcięto, dziecko nie byłoby w stanie żyć nowym życiem. Podobnie trzeba dać sobie zabrać to wszystko, co należy do tego świata, aby wolnym przejść do nowego życia. Jest to możliwe jedynie wtedy, gdy widzimy albo przynajmniej wyczuwamy tę nową rzeczywistość, gdy widzimy coś innego, ważniejszego. Umiemy rozpoznać przemijalność, czasowość tego wszystkiego, co mamy, a przez to ulotność zarówno istnienia tych rzeczy, jak i ich posiadania.
Oto pojawia się nowa rzeczywistość, która nas wypełnia i daje życie. Nie ma po co wracać! To wszystko minęło, wyczerpało swoje zasoby istnienia. Podobnie i nasze ziemskie życie. Ono także kiedyś wyczerpie swoje siły i moc. Prawdziwe życie dopiero jest przed nami, a jego moc nigdy się nie wyczerpie.
