O tarczy wiary i zaufaniu Bogu
Z Księgi Psalmów. O tym, że Bóg zawsze jest z człowiekiem. Proszę o otwarcie Pisma Świętego na Psalmie 3.
zdjęcie: CANSTOCKPHOTO.PL
2015-12-07
Pod względem gatunku literackiego Psalm ten określamy jako lamentację jednostki. Psalmista przeżywa trudne chwile wynikające z intensywnej działalności jego wrogów. Nie rozpacza jednak. Jego modlitwa – wołanie do Boga – nie jest krzykiem buntu lub beznadziei, ale ufnym zwróceniem się do Tego, który może zaradzić niekorzystnej sytuacji w jakiej się znalazł.
W Psalmie wyróżniamy następujące zagadnienia tematyczne: opis aktualnej sytuacji psalmisty (wersy 2-3); wyznanie ufności (wersy 4-7); prośba o ratunek (wersy 8-9). Według nieprzyjaciół psalmisty, jego sytuacja jest beznadziejna. On sam, dla zobrazowania swojego stanu, przytacza ich słowa: „Nie ma dla niego zbawienia w Bogu” (Ps 3, 3). To najgorsza z możliwych opinii. W jej rozumieniu pozbawia się człowieka fundamentalnej cnoty – nadziei.
Nie znamy przyczyn takiego położenia psalmisty. Tradycja żydowska łączy ten utwór z królem Dawidem i jego ucieczką z Jerozolimy, spowodowaną buntem jego syna Absaloma (wers 1 – nagłówek; zob. 2 Sm 15 – 18). Brak jednak w tekście dodatkowych informacji potwierdzających ten pogląd.
Psalmista nie traci nadziei, nie ulega sugestii przeciwników. W trudnych dla siebie okolicznościach wie, że jego tarczą i ochroną jest Bóg, który usłyszy jego wołanie na świętej górze (wers 4-5) czyli Syjonie, gdzie w czasach króla Dawida znajdowała się Arka Przymierza (zob. 1 Krl 8, 1), a później wzniesiono tam świątynię jerozolimską. Motyw tarczy jako metafory Bożej ochrony i opieki będzie wielokrotnie powracać w Psałterzu (zob. np.: Ps 5, 13; 7, 11; 18, 3.31.36; 28, 7; 33, 20; 59, 12; 115, 9-11; 119, 114; 144, 2).
Można zapytać, skąd to przekonanie i zaufanie oranta? W przeżywanych trudnościach nie jest łatwo całkowicie zaufać Bogu. W czasie kryzysu, zarówno serce (symbol uczuć), jak i rozum (symbol rozsądku) nie znajdują dla siebie adekwatnego wsparcia. Nie można bowiem ani oswoić się z cierpieniem, ani intelektualnie go wytłumaczyć. Pozostaje wiara i doświadczenie Boga. Prawdopodobnie psalmista przeżywał już analogiczne zmagania, w których nie został sam. Doświadczył, że Bóg jest z nim, chociaż niekiedy może się wydawać, że człowiekowi trudno jest być nawet samemu z sobą. Przekonaniu o stałej obecności przy nim Boga dał wyraz w wierszach 6-7. Czasem pamięć o tej prawdzie jest jedyną ochroną przed zwątpieniem.
Orant, pamiętając o tym co już otrzymał od Boga, z nową siłą i odwagą przyzywa Jego pomocy. Językiem sobie współczesnym prosi o powstrzymanie oponentów, którzy atakują go mową (wers 3). Prosi, by przez mowę zostali też pokonani (obraz strzaskanej szczęki i wybitych zębów) /wers 8/. Na kartach Nowego Testamentu zasada ta została sformułowana w następujący sposób: „Wszyscy, którzy za miecz chwytają, od miecza giną” (Mt 26, 52).
Zakończenie Psalmu (wers 9), stanowi odpowiedź na przekonanie oponentów, że dla psalmisty nie ma już w Bogu zbawienia (wers 3b). Tymczasem orant z mocnym przeświadczeniem podkreśla, że to właśnie Jahwe jest Zbawicielem zarówno jego, jak i całego narodu wybranego. Ostatecznie On jest podłożem jego nadziei i zaufania.
W Psalmie tym dwukrotnie pojawia się kwestia pomocy – ratunku (wers 3b i 9a). Nie jesteśmy w stanie uniknąć wszystkich sytuacji, w których będziemy doznawać różnych form ataku. Oponenci zawsze znajdą jakiś kij, którym będą chcieli nas uderzyć. Czasem możemy sami przysparzać sobie wrogów, nie dostrzegając własnych błędów, trwając w złośliwości lub w przekonaniu, że zawsze mamy rację. Zaniedbanie trudu wytrwałej pracy nad sobą przysparza okoliczności, w których coraz trudniej będzie żyć z nami. Są jednak i takie okoliczności, w których pomimo dobrej woli z naszej strony i tak wielu nastaje na nas. Można wtedy zobojętnieć, zniechęcić się, rozczarować i ostatecznie poddać się, ale można też ponownie odczytać ten Psalm, aby nie zapomnieć osłonić się tarczą wiary i zaufania Bogu (wers 4; zob. Ef 6, 16).
Zobacz całą zawartość numeru ►
