Poświęcenie

Wielki Post to czas pokuty. Wielu z nas kojarzy się on jednak tylko właśnie z pokutą, wstrzemięźliwością i zakazami. Tymczasem pokuta, bez określonego celu i zrozumienia jej sensu, staje się bezcelowa. Niczego nie przynosi, poza rozczarowaniem i frustracją. Jest tylko zakazem i nakazem, niczym więcej. A jeśli nie ma to dla nas sensu, to rezygnujemy z pokuty. I w ten sposób ten niezwykły czas staje się tylko okresem przed świętami. Zakupy, sprzątanie, zapraszanie gości i szukanie prezentów, które wręczy "zajączek". I tak oto zrobimy sałatki, ciasta, babeczki, przy okazji połakomimy się na domowe wypieki - i ani w tym wstrzemięźliwości, ani głębokiego przeżywania tego okresu. Kolejny przystanek, data, pozycja do odhaczenia w kalendarzu.

Zero

Zero refleksji. Zero modlitwy. Zero wiary.

Ilu z nas, chrześcijan, przeżyje ten czas właśnie w ten sposób? Bardzo wielu. Dlatego tak ważne jest to, by każdy kto może, naprawdę chciał przeżyć tych 40 dni tak, jak należy - z Bogiem w sercu. Nie mamy być smutni, lecz życzliwi i ofiarni, pełni nadziei na to, co ma przyjść po tym okresie, dając świadectwo o tym, w co wierzymy. To kolejna szansa, by stać się lepszym człowiekiem dla samego siebie i dla innych. Pełnym, prawdziwym człowiekiem. A to możliwe jest tylko z Bogiem. Nikt i nic nie potrafi ukazać nam człowieczeństwa w pełnym wymiarze, za wyjątkiem Boga. A świat potrzebuje Ludzi i potrzebuje ich Człowieczeństwa. Czasem można bowiem spojrzeć na otaczającą nas rzeczywistość: na reklamy, filmy, gazety  - i stwierdzić, że nastąpiło w nas zezwierzęcenie. Kierują nami instynkty i popędy, których nawet nie chcemy kontrolować, lecz im służyć i je zaspokajać. Coraz trudniej nam się troszczyć o innych, a zwłaszcza za nich modlić, modlitwa bowiem zawsze od nas czegoś wymaga. Czego?

Poświęcenia

Szkoda, że w dzisiejszym świecie na poświęcenie patrzy się w specyficzny i nieprzychylny sposób. Bo poświęcenie kojarzy się z rezygnacją z czegoś. Że ja muszę coś poświęcić, oddać  - na rzecz kogoś. I czasem zazdrośnie bronimy swojego czasu, pieniędzy, lub siebie samego, byle mnie nie ograbiono, nie zabrano mi wolności, swobody - i czymś nie obciążono: obowiązkiem, powinnością. Poświęcenie oznacza utratę. To coś niepojętego w świecie, który mówi nam, że należy nam się wszystko. "Nie jestem Caritasem". "Nie jestem Matką Teresą". Wiecie z czym mi się to kojarzy?

"Czyż jestem stróżem brata mego?" - zapytał Boga Kain.

Tak, ten sam Kain, który zabił Abla. Czy jestem jego stróżem? Cóż mnie obchodzi, gdzie jest mój brat? A Bóg mówi na kartach Pisma Świętego: Tak, każdy człowiek jest „stróżem swego brata”, ponieważ Bóg powierza człowieka człowiekowi. Nie stworzono nas, byśmy troszczyli się tylko o samych siebie, lecz o każdego, kto - jak Ty - jest obrazem Boga. O każdego człowieka i każde stworzenie. Ale szczególnie o człowieka, bo tylko razem możemy dojść do zbawienia. Sam w pojedynkę się nie zbawisz. Nawet Bóg jest Trójjedyny nigdy nie jest sam. Nigdy zamknięty tylko w jednym "Ja", lecz jest komunią, wspólnotą Trzech Osób.

Dlatego modlitwa jest tak trudna. I tak potrzebna. I dlatego prosimy Cię o poświęcenie.

40 dni to dobry czas na to, by pod swoje modlitewne skrzydła przygarnąć jakiegoś kapłana. Dla nich to czas spowiadania, organizowania nabożeństw, dbania o parafię i swoją własną odnowę. Łatwo wówczas stracić cierpliwość, tak banalnie prosto przychodzi kogoś wyspowiadać bez pouczenia, byle tylko kolejka petentów się zmniejszyła... Potrzebują wsparcia, by byli otwarci na Ducha Świętego, by byli świadectwem i dali się kierować łasce. Jesteśmy stróżami swoich kapłanów, by z naszą pomocą, czynili to, co do nich należy. Dlatego zapraszamy Cię do modlitwy w ich intencji na czas Wielkiego Postu.

Autorzy tekstów, Teksty polecane, pozostali Autorzy