Cierpliwość w chorobie

W ewangelii wg św. Łukasza czytamy: „W cierpliwości waszej posiądziecie dusze wasze”.

Nie trzeba nikomu tłumaczyć, ile cierpliwości domaga się choroba od człowieka. Kto choć jeden tylko raz na dłuższy czas zachorował, ten doskonale wie, jak ciągną się godziny dnia, a szczególnie  nocy. Kiedy dokucza uporczywy ból, kiedy swoboda ruchów jest bardzo ograniczona, kiedy mamy problemy ze snem, wtenczas zbuntowane myśli przetaczają się jak burza po rozbolałej głowie. Ile wtenczas atakuje człowieka natrętnych pytań, na które nie znajduje odpowiedzi. Jak wiele trzeba energii, by na wodzy utrzymać rozdygotane nerwy. Ile potrzeba wysiłku, by uśmiechnąć się do odwiedzających nas przyjaciół, by być uprzejmym dla najbliższych.

A jednak nakaz Pisma świętego jest stanowczy i jednoznaczny: „W cierpliwości waszej posiądziecie dusze wasze”. Wypada zadać sobie pytanie, skąd rodzi się niecierpliwość?. Wydaje mi się, że, rodzi się najczęściej z odruchowego myślenia: jestem matką, żoną, ojcem, lekarzem, kapłanem –moje życie  jest przy dzieciach, mężu, żonie, przy pacjentach których pozostawiłem bez opieki medycznej, moje miejsce jest teraz w kościele itd., a ja muszę bezczynnie leżeć, marnować czas, siły i talenty. Tam gdzieś powstała luka, nie ma mnie kto zastąpić, beze mnie nic nie będzie należycie funkcjonować, pozostało tyle spraw do załatwienia.

Jednak myśli Boga nie  są myślami naszymi, a drogi Boże nie są drogami naszymi. Bóg ma własną logikę postepowania ze światem i człowiekiem. Musimy naszą ludzką logikę poddać prawom Bożym. W ostatecznym rachunku liczy się zbawienie człowieka, świata. Wszystko inne jest tylko drogą, środkiem do celu, którym jest wieczność. Bóg zmierza dokładnie do celu choć burzy nasze ludzkie wyobrażenia.

Czyż nie śpiewamy w Wielkim Poście: „Kłaniamy Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Tobie, żeś przez krzyż i mękę swoją odkupił świat”. A więc nie przez słowa, czyny, cuda, wskrzeszenia itd., lecz przez mękę i krzyż. A więc przez swoją niemoc, słabość, uwięzienie, bolesne rany, opuszczenie przez wszystkich, przerażające godziny konania, wreszcie przez śmierć na twardym łożu krzyża. To tu dopiero dokonało się pełne odkupienie i wyzwolenie człowieka z więzów grzechu, ze szponów szatana, z niewoli namiętności. Chrystus przyniósł nam wolność wtedy, gdy jako człowiek , fizycznie i całkowicie ją utracił, gdy nie mógł już ruszyć ręką ani nogą , gdy mógł zaledwie wymówić słowa przebaczenia: „Ojcze, odpuść im, bo nie wiedzą co czynią”.

Tu leży najgłębsze wytłumaczenie zjawiska choroby, cierpienia jako narzędzia odkupienia współczesnego człowieka. Tu leży najgłębsze rozwiązanie tajemnicy niesienia krzyża Chrystusowego przez każdego chrześcijanina. Ale tutaj też leży najgłębsza pociecha dla tego, który dopełnia tych cierpień Chrystusowych na swoim ciele. Żadne ludzkie pociechy czy jakakolwiek pomoc, nie mogą zrównoważyć tej jednej , jakże podnoszącej na duchu świadomości: cierpię z Chrystusem, cierpię z Nim i dla dusz odkupionych Jego Przenajdroższą Krwią. A zatem: nie cierpię samotnie, bezcelowo – mój ból, moja samotność ma odkupieńczy sens. Jego owoce będę żniwował w wieczności , ale i tu Chrystus nie pozostawia mnie nigdy bez pociechy. Wszak św. Paweł obfitował w radość we wszystkich utrapieniach swoich, znoszonych z miłości do Chrystusa.

Zmiana mentalności

Aby zdobyć cierpliwość, która zapewni nam pokój serca i da nadzieję na otrzymanie wiecznego dobra jakim jest NIEBO, musimy zmienić mentalność, czyli całe nastawienie umysłowe i duchowe do choroby. Jeżeli Bóg uważa, że w tej chwili lepiej dla mnie, abym leżał, cierpiał, był bezczynny, osamotniony, opuszczony przez bliskich – to On ma rację, bo wie lepiej ode mnie, bo wie co teraz, w tej chwili jest dla mnie najlepsze. Zmiana mentalności, to zrezygnowanie ze swojego punktu widzenia, a przyjęcia Bożej koncepcji zbawiania świata. Cierpliwość to przyjęcie Bożych metod, to rezygnacja ze swojego ludzkiego wyrachowania, zadowolenia, satysfakcji. To pójście nieraz na ślepo, na przepadłe w ciemność – ale ze świadomością, że Bóg jest przy mnie, że wszystkim kieruje, nad wszystkim czuwa, choć swoich planów mi  nie ujawnia, choć każe mi siedzieć bezczynnie, patrzeć na moje klęski, na rozpadanie się mojego wydumanego planu zbawienia świata. Święty Paweł przejrzał dopiero wtedy, gdy oślepł. Oślepł po ludzku, by przejrzeć po Bożemu. Oślepł dla ludzkiej logiki, by poddać się Bożej.

W cierpliwości – zwycięstwo

Ale aby zwyciężyć w cierpliwości potrzeba wewnętrznej przemiany, pokory, uległości w działaniu łaski. Bóg w naszym trudnym życiu zwycięża niejednokrotnie dopiero wtedy, gdy nawiedza nas jakąś chorobą, cierpieniem, upokorzeniem. Chrystus ma swoje metody. To co nam wydaje się klęską – w jego oczach jest zwycięstwem. Choroba ciała prowadzi często do zdrowia duszy. Coś w nas umiera, by mogło zmartwychwstać coś lepszego, cenniejszego. Św. Jan Paweł II zwracając się do ludzi chorych w katowickiej katedrze powiedział między innymi: „ a wam życzę, aby w życiu każdego z was zwyciężył Chrystus – ukrzyżowany Bóg. I życzę wam również, ażeby za cenę waszego zwycięstwa, waszego cierpienia, Bóg zwyciężał w innych. Bo my wszyscy jesteśmy połączeni tajemnicą świętych obcowania. Modlitwa i ofiara służy innym, i dlatego wasze cierpienie nie jest tylko cierpieniem, ale jest także apostolstwem. Apostolstwo pomaga zwyciężać Bogu w ludziach, w świecie. Życzę wam, ażeby wasze cierpienie było takim apostolstwem, ażeby Bóg zwyciężył w was i przez was”.

Obejmijmy więc z miłością krzyż, przez który został zbawiony świat. Im bardziej nasze cierpienie będzie ukryte, tym bardziej uradujemy Boże serce. Nie znośmy cierpienia ze smutkiem, ale w pokoju i zawierzeniu. Pamiętajmy o tym, że wszystko to, co jest z Boga, dojrzewa w ogniu próby.

Autorzy tekstów, Teksty polecane, pozostali Autorzy