IX Międzynarodowy Dzień Autyzmu
Z okazji przypadajacego 2 kwietnia Międzynarodowego Dnia Autyzmu J.E. Ksiądz Arcybiskup Zgmunt Zimowski wystosował specjalne przesłanie, w którym podkreślił wagę wspierania i odbudowywaniu nadziei przez otwieranie się, spotkania i braterską solidarność z osobami dotkniętymi doświadczeniem autyzmu oraz ich bliskimi.
zdjęcie: canstockphoto.pl
2016-04-02
Przesłanie J.E. Ks. Arcybiskupa Zygmunta Zimowskiego Przewodniczącego Papieskiej Rady ds. Służby Zdrowia i Duszpasterstwa Chorych
na
IX Międzynarodowy Dzień Autyzmu
2 kwietnia 2016 r.
Twórcy i świadkowie nadziei
Drodzy Bracia i Siostry,
Z okazji IX Światowego Dnia Autyzmu, który w tym roku przypada niemal tydzień po Wielkanocy, Kościół pragnie przybrać postawę Chrystusa Zmartwychwstałego, który po tragicznych dniach swojej męki i śmierci dodaje otuchy kobietom: “nie bójcie się” (Mt 28,10).
Często codzienny trud, rozczarowanie, zagubienie, samotność czy niepokój o przyszłość biorą górę nad nadzieją, która mimo wszystko powinna być podporą dla rodziny, pracowników służby zdrowia, stowarzyszeń naukowych i badawczych, instytucji edukacyjnych, wolontariuszy i wszystkich tych, którzy z różnych powodów, współdziałając ze sobą znajdują się na drodze życia osób z zaburzeniami ze spektrum autyzmu.
Zdając sobie sprawę, jak ważne i konieczne jest pobudzanie do działania w tej dziedzinie, aby wciąż doskonalić proponowane rozwiązania pomocy oraz wspierać badania naukowe, jak również być blisko osób z autyzmem i ich rodzin, można powiedzieć, że we wszystkich tych istotnych działaniach nasze serca czują się mocno utwierdzone w nadziei.
Nadzieja chrześcijańska – jak mówi papież Franciszek – «nie jest po prostu pragnieniem, życzeniem, nie jest optymizmem: dla chrześcijanina nadzieja jest oczekiwaniem, oczekiwaniem żarliwym, pełnym pasji na ostateczne i definitywne wypełnienie się tajemnicy, tajemnicy miłości Bożej, w której powtórnie się urodziliśmy i już żyjemy. Jest to oczekiwanie na kogoś, kto wkrótce przybędzie: to Chrystus Pan, który staje się nam coraz bliższy, dzień po dniu, i przychodzi, by nas ostatecznie wprowadzić w pełnię swej komunii i swego pokoju. Kościół ma zatem czuwać, by lampa nadziei była zawsze zapalona i dobrze widoczna, aby mogła wciąż jaśnieć jako pewny znak zbawienia i oświecać całej ludzkości drogę wiodącą do spotkania z miłosiernym obliczem Boga» (Audiencja, 15 października 2014).
Podczas, gdy nie jest łatwo znaleźć powody, aby żyć nadzieją, zwłaszcza kiedy mamy do czynienia z zaburzeniami ze spektrum autyzmu, które często nie tylko trudno zdiagnozować, ale – zwłaszcza dla rodzin borykających się z tym problemem – przezwyciężyć wstyd czy skłonność do izolowania się, jesteśmy wezwani, aby pokładać nadzieję w Bogu. Nawet jeśli z definicji nadzieja patrzy w przyszłość, jest ona zakorzeniona w „dziś Boga”, który nas kocha i szuka niestrudzenie. W rzeczywistości Bóg jest dobrocią i łaską bez ograniczeń, troszczy się i nigdy nie porzuci tych, których wezwał, aby wejść z nimi w komunię bez względu na trudności.
Z tej perspektywy wiary, uwrażliwianie w dziedzinie zaburzeń neurologicznych i tych związanych z zachowaniem, które jeszcze do niedawna uznawano za piętno społeczne, zyskuje na szczęście coraz więcej uwagi w diagnostyce, badaniach, leczeniu, w przysposobieniu do nauki i pracy, a także możliwości rozwoju duchowego. To wszystko napawa nadzieją, jak potwierdziła XXIX Międzynarodowa Konferencja na temat: Osoba z zaburzeniami ze spektrum autyzmu: ożywiać nadzieję, zorganizowana przez naszą Dykasterię dwa lata temu.
Nie można jednakże zaprzestać wspólnego wysiłku na rzecz promocji konkretnych działań polegających na wspieraniu i odbudowywaniu nadziei przez otwieranie się, spotkania i braterską solidarność, mając na uwadze fakt, że autyzm obejmuje całe życie człowieka, a zatem tylko współpraca między sektorami: zdrowotnym, socjalnym, edukacyjnym i integracyjnym oraz tam, gdzie jest to możliwe, w obszarze specjalizacji zawodowej w celu rozwijania autonomii osób z autyzmem, mogą zapewnić ciągłość opieki umożliwiając integrację funkcjonalną między potrzebami zdrowotnymi wieku rozwojowego i wieku dorosłego, pomagając w ten sposób zachować nabyte umiejętności, dzięki rehabilitacji wcześniej podjętej, unikając regresji i niewykorzystania zdobytych już zasobów.
W tym trudnym, ale możliwym do wykonania zadaniu, wpływ działań edukacyjnych, zdrowotnych i socjalnych, które już zostały podjęte na rzecz osób z zaburzeniami ze spektrum autyzmu łącznie z ich rodzinami, może być prawdziwą motywacją do identyfikowania i promowania skutecznej i wydajnej polityki, tworząc w ten sposób, również w krajach o niskich dochodach – jak powiedział papież Franciszek na spotkaniu z osobami dotkniętymi autyzmem i z ich rodzinami w listopadzie 2014 roku – «pewien rodzaj sieci wsparcia i posługi, całościowej i dostępnej», która pomoże «rodzinom w przezwyciężeniu często pojawiającego się poczucia odmienności, bezradności i frustracji».
Idąc za wskazaniami Papieża, szczególnie w tym Świętym Roku Jubileuszu Miłosierdzia, który zachęca wierzących i niewierzących do odkrywania postawy przyjęcia i braterskiej solidarności, kształtujmy nasze życie w oparciu o akceptację i integrację z osobami z autyzmem w przekonaniu, że w ten sposób będziemy świadkami prawdziwej i radosnej nadziei w Kościele i w świecie.
Wszystkim pracownikom służby zdrowia, pracownikom naukowym, pedagogom i rehabilitantom, duszpasterzom i pracownikom socjalnym, a przede wszystkim osobom z zaburzeniami ze spektrum autyzmu i ich rodzinom, życzę wszelkiego dobra i radości w Zmartwychwstałym Chrystusie, Alleluja!
Watykan, 2 kwietnia 2016 r.
Abp Zygmunt Zimowski
Przewodniczący Papieskiej Rady ds. Służby Zdrowia i Duszpasterstwa Chorych
