Sztuka prowadzenia dialogu
Dialog jest warunkiem każdej prawdziwej przyjaźni. Jest fundamentem zgody, jedności. Jest konieczny do samego porozumienia się, zrozumienia, a przede wszystkim życzliwości. Dotyczy to wszystkich obszarów naszego życia, w których żyjemy i poruszamy się (rodziny, miejsca pracy, szkoły, instytucje itd…)
zdjęcie: www.canstockphoto.pl
2016-05-30
Na początku zadajmy sobie pytanie. Na czym polega prawdziwa sztuka prowadzenia dialogu? Nie umiemy dzisiaj spokojnie ze sobą rozmawiać. Szukamy swoich racji. Pragniemy udowodnić ponad wszelką wątpliwość, że racja jest po naszej stronie, chociaż niejednokrotnie się mylimy. Trudno jest nam się wtedy przyznać, że to nie my mamy rację. Nie potrafimy dojść do porozumienia.
Dialog wymaga obopólnej woli grzeczności, szacunku, sympatii i dobroci; bez względu na moje czy twoje przekonania. Nie możemy oddzielić swego zbawienia od zbawienia innych. Znamienne cechy dialogu tkwią w szacunku dla każdego i w szczerości wobec wszystkich.
Dialog jest warunkiem każdej prawdziwej przyjaźni. Jest fundamentem zgody, jedności. Jest konieczny do samego porozumienia się, zrozumienia, a przede wszystkim życzliwości. Dotyczy to wszystkich obszarów naszego życia, w których żyjemy i poruszamy się (rodziny, miejsca pracy, szkoły, instytucje itd…)
Będziemy zdolni do dialogu tylko wtedy, kiedy w pełni będziemy akceptować drugiego człowieka w jego prawych, konstruktywnych wartościach; gdy będziemy słuchać drugiej osoby, pozwolimy jej spokojnie mówić, wysłowić się, pozwolimy na stawianie pytań, gdy będziemy to czynić z pogodnym i życzliwym nastawieniem słuchając argumentacji naszych współrozmówców.
Pierwszym warunkiem konstruktywnej krytyki jest pogoda ducha, która otwiera nas na dialog, a nie na potępienie. Dialog wymaga gotowości pójścia na kompromis, zdolności wewnętrznego zrozumienia pozycji innych, cierpliwego wysiłku, aby złagodzić dzielące nas różnice, i dojść do porozumienia, nie poświęcając prawdy.
Nie bądźmy z tych, którzy uważają za nieprzyjaciela tego, kto nie myśli jak oni. Nie jest prawdą, że osoby które myślą odmiennie, nie mogą zostać przyjaciółmi. Jedność powinno się budować przez przyjęcie pozycji częściowo odmiennych. W tym wypadku potrzebny jest nieustanny wysiłek dialogu, aby nie pogłębiać różnic. Dialog jest szczerym otwarciem się dwóch stron na dotarcie do wspólnej pozycji.
Jeśli pragniemy szczerego i prawdziwego dialogu z innymi, musimy przyjąć ich punkt widzenia. Ważne jest abyśmy starali się te osoby zrozumieć, patrząc na świat ich oczyma poprzez ich lęki, pragnienia czy cierpienia. Tylko wtedy, gdy zrezygnujemy z siebie, będziemy potrafili zgodzić się z drugim.
Traktujmy poważnie zdanie naszych rozmówców. Przemyślmy je i jeśli uznamy że mają rację, zaakceptujmy je. Jest to postawa tego, kto uczciwie szuka prawdy w sobie i innych. Ileż bogactw ludzkich i intelektualnych przynosi prawdziwy dialog.
Pamiętajmy o tym, że pełna słuszność nigdy nie stoi po jednej stronie, chociaż wszyscy starają się ją posiąść w sposób możliwie najpełniejszy. Jeżeli szczerze będziemy przekonani, że wszyscy poszukujemy prawdy i że jeszcze nie dotarliśmy do niej, oraz i to że i my możemy zbłądzić, wówczas będziemy mieli najlepsze przesłanki ku temu, by móc prowadzić dialog. Wówczas dialog będzie oznaczał wspólny wysiłek w przezwyciężeniu trudności.
W naszych dyskusjach starajmy się raczej bardziej przekonywać, niż zwyciężać, dialogować niż potępiać. Niech nasz dialog będzie szczery, bez względu na to do kogo mówimy, z dobrocią, szczerością, prostotą, bez upokarzających i obraźliwych słów. Dobrze jest zawrzeć pakt z naszym językiem; niech nigdy nie wychodzi z naszych ust słowo, kiedy nasz duch jest wzburzony.
