Życie to podróż ku Niebieskiej Ojczyźnie

Każdy z nas winien być przekonany o tym, że nie narodziliśmy się dla spraw tego świata, ale dla nieba. Do nieba powinniśmy zdążać, a nie do spraw ziemskich.

W tym życiu jesteśmy tylko pielgrzymami.  I tak powinniśmy pielgrzymować przez całe nasze życie , abyśmy dotarli do wiecznej niebieskiej ojczyzny.

Nie zostaniemy mieszkańcami nieba, jeśli będziemy pragnęli pozostać jako obywatele tej ziemi. Gdy będziemy rezygnować z trudu podróży, nie będziemy mieć odpoczynku w tej jedynej ojczyźnie. Jeśli będziemy się zatrzymywać, gdy trzeba iść, nie dotrzemy tam, gdzie powinniśmy dotrzeć. Nie zatrzymujmy się więc, ale idźmy jak pielgrzymi pośród rzeczy, które i tak podlegają zniszczeniu i przemijaniu.

Chociaż ziemia jest piękna, jest jednak tylko wygnaniem. Przechodźmy przez to wygnanie, dotykając ziemi, z sercem zwróconym ku ojczyźnie niebieskiej.

Nasze życie podobne jest do podróży do niebieskiej ojczyzny. Mimo to w czasie tej podróży tak mało myślimy o mecie.

Życie ludzkie jest próbą. Człowiek sieje i zbiera na ziemi z wielką cierpliwością, ale owoc jego wytężonej pracy dojrzewa w niebie. Nie odmawiajmy duszy, która żyć będzie wiecznie odpowiedniej troski, jaką okazujemy ciału, które i tak musi umrzeć.  Ciało odżywiamy pokarmem, duszę natomiast dobrymi uczynkami.

Jest tylko jedno dobro i jedno zło na świecie: zbawić się lub potępić. Umiera się raz. Raz stracona dusza, stracona jest na zawsze. Mamy tylko jedno życie i jedną śmierć, jedno wieczne przeznaczenie.

Błędem jest sądzić, że Bóg jest zobowiązany nas zbawić, jeśli dobrowolnie oddalamy się od Niego. To w naszej wolności zawiera się ryzyko zbawienia. Aby się zbawić powinniśmy być gotowi zaryzykować nawet życie.

Dobrze wykorzystać czas

Każda chwila naszego życia tu na ziemi bogata jest w wieczność. Każdy dzień jest darem Bożym. Czas jest minutą, którą tu na ziemi mamy do dyspozycji. Uczyńmy tę chwilę bogatą w znaczenie i wartość. Starajmy się bardziej poruszać w czasie niż w przestrzeni. Oby czas, który jest naocznym świadkiem naszego życia, nie stał się naszym oskarżycielem. Nie angażujmy się w rzeczy próżne, jeśli żyje się tak krótko. Zażądają bowiem od nas rachunku , jak wykorzystaliśmy czas, który został nam dany. Nic nie ma ceny równej wartości czasu. Czas jest skarbem, jaki mamy tylko w obecnym życiu. Nie marnujmy czasu. Nie ma nic cenniejszego od niego. Niestety, nic nie jest bardziej zaniedbywane. W chwili śmierci, jakże będziemy pragnęli odzyskać ten czas, który teraz tracimy.

Dni zbawienia mijają i już więcej nie powracają. Dziś mamy jeszcze możliwość czynienia dobra, poprawy naszego życia, lecz czy będziemy mieć tę możliwość jeszcze jutro?

Nie odkładajmy do jutra tego, co możemy uczynić dzisiaj, gdyż dzień dzisiejszy przeszedłby bezowocnie dla nas. Pamiętajmy każdego dnia, że tego co nam przyznaje ranek, nie obiecuje wieczór, a jeśli ofiaruje nam wieczór, nie zapewnia poranek.

Musimy opuścić ten świat, nie wiemy jednak kiedy. Nie oczekujmy na czas, którego nie jesteśmy pewni. Starajmy się natomiast z obecnego czasu uczynić skarb.

Każdy mijający dzień przybliża nas do odejścia z ziemskiego wygnania do niebieskiej ojczyzny. Może zbyt wiele czasu marnujemy na sprawy materialne, a nie znajdujemy go wcale, aby zatroszczyć się o swoją duszę i ubogacić ją w zasługi.

Rozważmy w naszych sercach jak mija nietrwały i nieodwracalny czas, i my wraz z nim. Każde uderzenie zegara niech będzie dla nas ciągłym przypomnieniem mijającego czasu, oraz zbliżającej się wieczności.

Czas mija i nie powraca więcej. Jeśli go źle wykorzystamy, jest stracony na zawsze. W wieczności osiągniemy taki stopień miłości, jaki osiągnęliśmy w czasie.
Czas jest skarbem dla tego, kto nie zajmuje się sprawami tego świata. Dla każdego, kto pracuje dla Boga, czas jest chwałą, która trwać będzie wiecznie.
Jesteśmy pielgrzymami ku wieczności. Podróżujmy każdego dnia, dopóki mamy czas. Jakże będziemy biedni, jeśli kurczowo będziemy trzymali się tego nietrwałego życia, zaniedbując wieczność.
Uratujmy jeśli to możliwe, stracony czas przez prawdziwą i doskonałą miłość. Teraz jest czas trudu, który powinien być dla nas pociechą z miłości do Chrystusa Ukrzyżowanego.

Panie, co pozostanie w wieczności z tego dnia? Spraw, aby nie został bezpowrotnie stracony w przepaści czasu.

Autorzy tekstów, Najnowsze, pozostali Autorzy