Taki mały, a taki wielki
To zupełnie inna logika, niż ta, którą rządzi się świat. Według niej największy jest najmniejszym, a ostatni pierwszym. To jest logika Boża.
zdjęcie: canstockphoto.pl
2016-09-26
II rok czytań
Łk 9,46-50
Dzisiejsza Ewangelia opisuje lekcję pokory, jakiej Jezus udzielił swoim wybranym uczniom. Bo otóż pewnego dnia „Przyszła im myśl, kto z nich jest największy. Lecz Jezus, znając tę myśl w ich sercach, wziął dziecko, postawił je przy sobie i rzekł do nich: «Kto by to dziecko przyjął w imię moje, Mnie przyjmuje; a kto by Mnie przyjął, przyjmuje Tego, który Mnie posłał. Kto bowiem jest najmniejszy wśród was wszystkich, ten jest wielki»”.
Skąd my to znamy! Czy i każdemu z nas od dzieciństwa nie towarzyszy myśl, że jest przysłowiowym „pępkiem świata”? Najważniejszym, najmądrzejszym, najpiękniejszym i najbardziej kochanym…
Możemy się domyślić, że i wielu spośród uczniów Chrystusa uważało, że przywilej pierwszeństwa należy się właśnie jemu, a każdy z nich mógł z dużą dozą prawdopodobieństwa przytoczyć dziesiątki argumentów potwierdzających słuszność tego przekonania o własnej wielkości. Jak to dobrze, że Nauczyciel dobrze znał „myśli ich serca”. Dorosły i dziecko – dwa różne światy. Pierwszy – przekonany o własnej słuszności, o własnej wartości i o swoich racjach „ważniak”, i ono – dziecko… Takie małe, takie bezbronne, takie dziecinnie niemądre, z którego zdaniem nikt się nie liczy…
Tymczasem Jezus posłużył się przykładem dziecka, bo to właśnie małe dziecko jest uosobieniem pokory. Ono nie wie, że cokolwiek mu „się należy”, że do czegokolwiek ma prawo. Podświadomie wie, że jest ograniczone i całkowicie zależne od świata dorosłych – od matki, ojca… Ale dziecko nie doszukuje się w tym niczego złego, nie czuje się z tego powodu niedowartościowane czy pokrzywdzone. Przeciwnie – bo przecież otrzymuje wszystko, czego mu tak naprawdę potrzeba; otrzymuje miłość.
To zupełnie inna logika, niż ta, którą rządzi się świat. Według niej największy jest najmniejszym, a ostatni pierwszym. To jest logika Boża.
