O śpiewie dla Boga
Z Księgi Psalmów. Dobre życie jest wychwalaniem Boga. Proszę o otwarcie Pisma Świętego na Psalmie 96.
zdjęcie: canstockphoto.pl
2016-10-06
Psalm 96 to hymn na cześć Jahwe – Króla (podobnie jak: Ps 47; 93; 97; 98; 99). Psalmista w strofie pierwszej (wersy 1-3) i trzeciej (wersy 7-10) wzywa do wysławiania Jahwe, a w strofie drugiej (wersy 4-6) i czwartej (wersy 11- 13) uzasadnia swój nakaz.
W Biblii Hebrajskiej utwór ten nie posiada własnego tytułu, ale występuje on w Biblii Greckiej (Septuagincie), gdzie brzmi: „Gdy budowano świątynię po niewoli. Pieśń Dawida”. Informacja ta umiejscawia powstanie tego hymnu w latach 538 (powrót Judejczyków z niewoli babilońskiej)-515 przed Chrystusem (ukończenie odbudowy i poświęcenie świątyni jerozolimskiej). Nawiązanie do Dawida jest wyraźnym anachronizmem, gdyż król ten panował w Izraelu w latach ok. 1010-970 przed Chrystusem. Psalm ten z drobnymi zmianami został również zamieszczony w Pierwszej Księdze Kronik 16, 23-33.
W strofie pierwszej (wersy 1-3) psalmista zachęca wszystkich ludzi do śpiewu na cześć Jahwe. Poprzez śpiew chce on wyrazić wiarę i miłość do Boga, pragnie uzewnętrznić swój zachwyt wobec Jego dobroci (dar zbawienia) /wers 2/ oraz potęgi (cuda dokonane pośród wszystkich ludów) /wers 3/. Orant wzywa do „pieśni nowej”, która w Biblii może oznaczać modlitwę uwielbienia, zanoszoną po jakimś nowym, szczególnie ważnym i doniosłym wydarzaniu (zob. np.: Ps 98, 1; 149, 1; Iz 42, 10; Ap 5, 9) lub też może ona wyrażać nowe nastawianie człowieka wobec życia; poukładanie starych spraw, które przez dłuższy czas były balastem w życiowej drodze albo ponowne odkrycie daru wiary (miłości). Psalmista nie zawęża grona śpiewaków tylko do członków narodu wybranego, każdy ma możliwość dołączyć do chóru wielbiącego Boga (wersy 1 i 3).
Czytając strofę drugą (wersy 4-6), musimy uwzględnić kontekst i czas jej powstania, czyli wiarę starożytnych ludów w wielobóstwo. Kluczowa myśl tej części Psalmu jest zawarta w wersie 5: „wszystkie bóstwa pogan – to ułuda”. Nie ma innych bogów poza Jahwe, który jest Stwórcą całego świata. Być może celem tych słów było przypomnienie powracającym z niewoli babilońskiej Judejczykom o istnieniu tylko jednego Boga. Czas niewoli mógł sprzyjać ich przyzwyczajeniu się do bóstw pogańskich czczonych na obczyźnie – miejscu ich deportowania. Ta część Psalmu mogła ponadto przypominać o monoteizmie również Żydom, mieszkającym poza granicami Izraela (w diasporze). Człowiek bowiem w miarę upływu czasu oswaja się z różnymi rzeczami i poglądami (niekoniecznie prawdziwymi). Dotyczy to również współczesnego zjawiska neopogaństwa.
W strofie trzeciej (wersy 7-10) orant powraca do kwestii uwielbienia Jahwe jako króla. Jak książęta i możnowładcy składali hołd swojemu panu, tak każdy człowiek powinien złożyć hołd i uwielbienie swojemu Bogu. Psalmista podpowiada, aby wyraz czci wobec Jahwe, był należnie przygotowany (wers 8: „nieście ofiary”; wers 9: „odziani w święte szaty”). Właściwe przygotowanie do modlitewnego spotkania (współcześnie także do Mszy świętej, przyjęcia sakramentów) wyraża szacunek i miłość wobec Boga. Traktowanie wiary i praktyk religijnych jako obowiązku wprowadza bylejakość, rutynę, a z czasem prowadzi do zobojętnienia i rezygnacji z wiary.
W ostatniej części Psalmu (wersy 11-13), autor natchniony zwrócił się do świata przyrody (zwłaszcza wersy 11- 12), który zgodnie ze swoją naturą ma wychwalać swojego króla i równocześnie sprawiedliwego sędziego (wers 13). Warto dostrzec harmonię i pokój w opisie przyrody w kontekście sądu ostatecznego. Natura jest cały czas gotowa na to spotkanie. Pytanie o stan człowieka jest zawsze pytaniem otwartym. Odpowiedzi udziela każdy z nas i to każdego dnia.
Powróćmy jeszcze do głównego wezwania, jakie psalmista stawia tym, którzy chcą modlić się jego utworem: „Śpiewajcie Panu pieśń nową” (wers 1). Święty Augustyn pozostawił nam kazanie odnoszące się do tych słów. Oto jedna z myśli, która niech stanie się podsumowaniem naszych rozważań:
„Oto śpiewam, mówisz. Owszem, śpiewasz i słyszę twój głos. Uważaj jednak, aby życie nie świadczyło przeciw słowom. Śpiewajcie głosem, śpiewajcie sercami, śpiewajcie ustami, śpiewajcie swoim życiem: «Śpiewajcie Panu pieśń nową». Pytacie, co macie śpiewać o Tym, którego miłujecie, bo na pewno chcesz śpiewać o Tym, którego kochasz. Szukasz, jaką pieśnią chwały Go uczcić. Słyszeliście: «Śpiewajcie Panu pieśń nową». Szukacie pieśni pochwalnej? «Chwała Jego niech zabrzmi w zgromadzeniu świętych». Sam śpiewak jest pochwałą swojego śpiewu. Chcecie wyśpiewywać chwałę Boga? Sami bądźcie tym, co śpiewacie. A jesteście Jego pieśnią pochwalną, gdy wasze życie jest dobre” (Kazanie 34, 5-6).
Zobacz całą zawartość numeru ►
