Dusza uwielbiająca

I Rok czytań
Łk 1, 46-56

„Wielbi dusza moja Pana”. Słowa te wypowiedziane zostały przez Maryję w uniesieniu, w pełnym zachwycie nad Bożą miłością, która spełnia się w Niej. Co oznacza stwierdzenie, iż dusza wielbi Boga? Zauważmy, że Maryja mówi o swojej duszy, jak o osobie trzeciej. Czyni tak, bowiem, dusza jej znajduje się niejako w takim stanie ciągłego uwielbienia, niezależnie od samej Maryi, która przecież jako człowiek wykonuje różne czynności: idzie, mówi, je, pracuje. Od tego szczególnego momentu - Zwiastowania, Jej dusza wpadła w tak wielki zachwyt nad dobrocią, łaskawością i miłosierdziem Boga, iż nieustannie, jakby niezależnie od Niej samej, wielbi Boga i wysławia Jego przymioty.
Mówimy „niezależnie od Maryi”, ale nie znaczy to, że czyni coś wbrew własnej woli. Dusza Jej wyraża w pełni postawę wobec Boga. Cała Maryja zanurzona jest od tego momentu w Bogu i całe Jej życie wyraża uwielbienie. Trudno jest człowiekowi zrozumieć ten stan. Przypomina on nieco stan osoby po pierwszym zakochaniu, zauroczeniu, kiedy taka osoba czuje całą swoją istotą, że kocha. Mówi wtedy, że jej dusza śpiewa. Bo coś w jej wnętrzu nieustannie raduje się, chociaż ona musi wykonywać swoje zwykłe obowiązki. Czynienie ich przestaje być dla niej ciężarem, bo robi wszystko myśląc cały czas o obiekcie swojej miłości. Myśl o tym dodaje jej sił, energii, a poza tym, na ten czas zauroczenia, ma ona zupełnie przewartościowany sposób patrzenia na życie. Patrzy z perspektywy zakochania, swojej miłości. To stanowi dla niej wartość największą, a wszystko inne schodzi na drugi plan.