Puste piekło
Dzisiaj rozważamy fragment Ewangelii opisujący jedną z najbardziej dramatycznych postaci całej historii zbawienia. Judasz, to człowiek fascynujący wielu, który swoją postawą zadaje pytania o to, dlaczego ktoś tak bliski Jezusowi może Go w ostatniej chwili zdradzić. Zadaje także pytania o podstawowe prawdy wiary, szczególnie te związane ze Zbawieniem i życiem po śmierci.
2017-04-12
I Rok czytań
Mt 26,14-25
Chociaż miał szlachetne imię, nawiązujące do Judy, jednego dwunastu synów Jakuba, prekursora najsilniejszego i najważniejszego z pokoleń Izraela, od którego powstała także nazwa całego żydowskiego narodu, to jednak do osobistej szlachetności było mu daleko. Ewangelia nie poświęciła mu wiele miejsca. Wspomina o nim właściwie tylko w trzech sytuacjach: przy ustanowieniu Apostołów, przy okazji namaszczenia stop Jezusa przez Marię z Betanii oraz najszerzej przy zdradzie swojego Mistrza. Co ciekawe, że oprócz pierwszego przypadku, w pozostałych jest on ukazany w sposób bardzo negatywny. Kiedy wraz z Chrystusem gościł u dwóch sióstr Marty i Marii, zadawał sobie pytanie, czy nie lepiej było sprzedać ten olejek i przeznaczyć pozyskane środki na cel dobroczynny. Jednak autor natchniony Ewangelii od razu dodaje, że te myśli pojawiły się nie ze względu na jego dobroć, a raczej przez to, że sam był złodziejem i mógłby skorzystać na takiej transakcji (por. J 12, 1–11 – rozważanie z Wielkiego Poniedziałku). Kiedy jest opisywana męka i śmierć Jezusa Ewangeliści otwarcie mówią o Judaszu, że Szatan wstąpił w jego serce. Znamy jego dalszą historię i pamiętamy, że zakończyła się ona samobójstwem.
Przykład Judasza często jest przytaczany jako argument za istnieniem piekła. Chrystus w Ewangelii św. Jana nazywa go synem zatracenia (por. J 17,12). To zdanie miałoby wskazywać, że Judasz został potępiony za swoje czyny i rzeczywiście wylądował w piekle. Chcąc być jednak uczciwym trzeba powiedzieć, że nie mamy co do tego żadnej pewności. Kościół beatyfikuje i kanonizuje świętych ogłaszając ich wejście do nieba, ale nigdy o nikim nie wyraził przekonania o potępieniu. I takiego zdania wyrazić nie może, gdyż jak wierzymy, tylko Chrystus jest sędzią żywych i umarłych (por. Dz 10, 42). Słowa Jezusa o swoim uczniu Judaszu, wydają się jednak tak mocne i zdecydowane, że rzeczywiście rodzą w nas poczucie rzeczywistej obecności piekła, możliwości dostania się tam i potępieniu tego, który wydał Zbawiciela na śmierć. Takie myślenie jest bardzo niewygodne i sprzeczne z tym czego oczekuje współczesny świat: radości, zabawy, wygody i szczęścia (najczęściej źle pojmowanego). I pewnie dlatego tak wielu chrześcijan nie wierzy w istnienie piekła, czyli wymiaru, inaczej mówiąc sposobu funkcjonowania duszy w potępieniu, a więc daleko od Boga i Jego miłości.
Judasz pojawia się także współcześnie, podczas egzorcyzmów nad młodą Niemką Anneliese Michel. Polskie nagranie dokumentalne, prezentujące również zapis dźwiękowy z tego obrzędu, wskazuje na to, że Judasz był jednym z demonów, które opętały tę młodą dziewczynę. To kolejny argument za rzeczywistym istnieniem piekła. Ludzi wiary nie powinno się specjalnie przekonywać do tej prawdy, gdyż jest ona największą oczywistością, podobnie jak istnienie nieba, działanie Boga, czy życie Jezusa. Możemy się natomiast pytać, czy w tym piekle rzeczywiście ktoś się znajduje? Z jednej strony mamy pewne przesłanki, żeby myśleć iż tak, ale z drugiej strony miłosierdzie Boga jest tak wielkie i niezmierzone, że potrafi przebaczyć wszystko, o ile ktoś żałuje.
Osoba Judasza nie wyjaśnia naszych wątpliwości co do tego kto jest w piekle. Skłania jednak do refleksji nad tym tematem, szczególnie w przededniu obchodów najważniejszych dla naszej wiary wydarzeń. Wszak ona prowadzi nas na spotkanie z Bogiem, a ten pragnie to spotkanie przedłużyć, aż do wieczności. Potrzeba naszej współpracy, potrzeba także wziąć przykład z Judasza jakim nie być. To znaczy nie zapominać o swoim Mistrzu nigdy, nawet podczas największych grzechów i upadków.
