Patrzeć na życie przez pryzmat zmartwychwstania.
Nasze życie zmienia się, ale się nie kończy. To właśnie przez pryzmat zmartwychwstania musimy patrzeć na nasze życie, bo to ono nadaje mu sens.
2017-04-18
I Rok czytań
J 20,11-18
Tajemnica Zmartwychwstania. Nie ma chyba większej tajemnicy, która wywierałaby tak znaczny wpływ na nasze życie. Czy może być większy cud czy większa obietnica?
Tak często modlimy się o cud uzdrowienia ciała. Owszem, Jezus ma moc nas uzdrowić. Ale wszyscy ludzie, których uzdrowił Jezus w końcu umarli. Nawet wskrzeszony Łazarz ponownie umarł. Niezależnie od tego, czy jedli rozmnożony chleb do syta, złowili nadzwyczaj dużo ryb czy ocaleli z wielkiej burzy na jeziorze, i tak umarli.
Tyle wysiłku wkładamy w naszą codzienność, w trud zabiegania i zdobywaniu tylu rzeczy, często związany z niemałą troską. A śmierć zamyka wszystkie te sprawy. I dlatego tak wielu ludzi boi się śmierci, tak wielu nad nią rozpacza.
Maria Magdalena także była zrozpaczona. Na kartach Pisma Świętego możemy wyczytać, że widok aniołów wiąże się często ze strachem ludzi, którzy ich widzą. Smutek Marii był tak wielki, że nie zwróciła chyba nawet większej uwagi na to, kto siedzi w grobie. Bóg posyła do nas aniołów, posyła do nas innych ludzi. Czasem rozpacz może tak przysłonić nam oczy, że ich ignorujemy.
Jak będzie wyglądało nasze ciało po zmartwychwstaniu? Chyba jednak trochę inaczej niż teraz, bo Maria nie rozpoznaje Jezusa ani po wyglądzie, ani po głosie. Dopiero, gdy zwraca się do niej po imieniu, rozpoznaje Pana.
Nasze życie zmienia się, ale się nie kończy. To właśnie przez pryzmat zmartwychwstania musimy patrzeć na nasze życie, bo to ono nadaje mu sens.
Cóż trzeba nam zrobić? Wsłuchać się w tych dniach w to, co mówi do nas Pismo. Przyjąć pokój, który przynosi Jezus i posłuchać Apostołów, którzy każą nam się nawrócić i otworzyć się na działanie Ducha Świętego, który mądrze poprowadzi nas przez życie doczesne do wiecznej radości.
