Jezus uczy nas odchodzić
Świadomość, że nasze ziemskie życie dobiega końca, zmienia nasz stosunek do materii, do tego, co tutaj pozostawimy.
2017-05-30
I Rok czytań
J 17,1-11a
Ostatnie chwile przed śmiercią. O czym się wtedy myśli? Świadomość, że nasze ziemskie życie dobiega końca, zmienia nasz stosunek do materii, do tego, co tutaj pozostawimy. Pozostaje krótki czas na podsumowanie tego, czego się tutaj dokonało, co mnie czeka, co pozostawiam najbliższym.
Jezus uczy nas odchodzić. Jest świadom, że Jego godzina już nadeszła. Chce dla swoich najbliższych tego co najlepsze, zawierza swoich najbliższych Ojcu. Nie rozpacza nad ich przyszłym męczeństwem i prześladowaniami. Nie prosi dla nich o zdrowie, długie życie w dobrobycie, spełnienie marzeń, samych życzliwych ludzi. O nie, nic z tego! Prosi o coś znacznie trwalszego i pełniejszego: życie wieczne. A życie wieczne zaczyna się już tutaj od poznania Jezusa. Jezus uczy nas, co ma zajmować nasze myśli, co ma być naszym pragnieniem. Święci są przykładem, jak należy żyć, by oddawać chwałę Bogu poprzez wypełnianie Jego dzieła. Święty Paweł porzucił zaszczyty, nie ceni sobie życia, świadomość nadchodzących utrapień nie zasmuca go. Wie, że najważniejsze jest to, by dał świadectwo o Ewangelii łaski Bożej. Nauczał publicznie i po domach, nawołując do nawrócenia się do Boga i do uwierzenia w Pana Jezusa. Na ile możemy powtórzyć za Pawłem: „Nie jestem winien niczyjej krwi, bo nie uchylałem się tchórzliwie od głoszenia wam całej woli Bożej”.
Towarzyszenie ludziom odchodzącym ze świadomością wypełnienia woli Bożej jest czymś wyjątkowym, pokój jaki mają w sobie jest czymś nieopisanym. Ale na nawrócenie nigdy nie jest za późno. Jeden ze złoczyńców nawrócił się dopiero wisząc na krzyżu i usłyszał od Jezusa, że jeszcze dziś będzie w raju. Nawet, jeśli całe moje życie gubiłem się, to jest nadzieja – Jezus.
