Spotkania...
Tłumnie zgormadzona rodzina podczas Wigilii Bożego Narodzenia, hucznie obchodzone imieniny, spotkania „bez okazji” w niedzielne popołudnia, wspólne wyjazdy na jeden dzień w góry, czy długie wakacje… Obraz takiej rodziny i takiego społeczeństwa pomału przechodzi w przeszłość i ustępuje małej, zamkniętej swoim domu lub mieszkaniu rodzinie. Czy powrócą czasy, kiedy odwiedziny ot tak, bez powodu, bez uprzedzania i bez umawiania się znowu będą czymś normalnym?
2017-05-31
I Rok czytań
Łk 1,39-56
Jeszcze dwadzieścia lat temu w naszym polskim społeczeństwie można było spokojnie iść, czy jechać w odwiedziny najbliższych bez zapowiedzenia się. I było to zupełnie normalne, bo przecież kto ma być blisko siebie, jak nie rodzina. Dzisiaj, kiedy dorosło już ówczesne młode pokolenie, taka sytuacja jest raczej trudna do wyobrażenia. Pewnie w wielu przypadkach byłaby potraktowana nawet jako pewien nietakt, albo niegrzeczność. Bo przecież każdy powinien dzisiaj szanować czas innych, jest on tak cenny… Pewnie dlatego, że wkładając wiele wysiłku można go przeliczyć na pieniądze. Gdybyśmy czasem trochę się zastanowili, to doszlibyśmy może do wniosku, że jest jeszcze jedna, o wiele cenniejsza inwestycja niż zapychanie swojego portfela, a jest nią człowiek. Chyba także już w Polsce uwierzyliśmy kłamstwu, które narodziło się na Zachodzie, mówiącemu, że pieniądze mogą dać szczęście. Nic bardziej mylnego. Rozejrzyjmy się wokół, mamy dość bogate społeczeństwo (na pewno żyjące wygodnie choćby w porównaniu z przeszłością) pełne samotnych, nieszczęśliwych ludzi, niepotrafiących budować relacji z innymi. Co raz więcej tzw. singli, co raz późniejszy wiek zawierania małżeństw, co raz mniej liczne potomstwo, co raz słabsze więzy rodzinne, co raz bardziej zamknięci w swoim świecie i skupieni na sobie ludzie. Jeszcze gorzej jest w krajach Europy Zachodniej i Stanach Zjednoczonych. Tam już nawet pogrzeb nie zawsze staje się okazją do spotkania rodzinnego, bo często wygrywają z nim różnego rodzaju interesy.
Fragment Ewangelii św. Łukasza, podany dzisiaj do rozważania, jest niesamowicie bogaty w treść i zawiera w sobie wiele wątków. Dla nas, zabieganych ludzi XXI wieku, może to być obraz i wzór spotkania. Spotykamy wiele osób, ale zazwyczaj w biegu, pośpiechu, w pędzie… Tymczasem Maryja udaje się z pośpiechem (por. Łk 1,39) w góry, do swojej krewnej Elżbiety. Zobaczmy jak musiała za nią tęsknić i pragnąć ją zobaczyć. Na końcu tego fragmentu czytamy, że Maryja pozostała u niej około trzech miesięcy; potem wróciła do domu. (Łk 1,56). Trzy miesiące! Współcześnie pewnie ktoś, kto tak długo towarzyszyłby swojej rodzinie w jej domu, zostałby uznany za natrętnego intruza, a nie kogoś przyjaznego, kto przybywa z pomocą. Samo spotkanie Maryi z Elżbietą, ale też Jezusa z Janem Chrzcicielem, będących jeszcze w łonach swych matek, przebiega bardzo entuzjastycznie. Krewna Matki Bożej z gór nie wita ją zaskoczona, zaniepokojona, że będzie musieć ją gościć, ale rozradowana. Kobiety pozdrawiają się wzajemnie, Elżbieta nawet wydaje okrzyk radości, a Matka Jezusa wygłasza przepiękny hymn pochwalny na cześć Boga. Kto z nas dzisiaj nie tęskni do takich spotkań? Nawet jeśli ich nie doświadczył nigdy osobiście, to z pewnością oczyma wyobraźni, choć na moment przenosi się do górskiej wioski w Judei, by towarzyszyć dwóm kobietom oraz ich nienarodzonym jeszcze dzieciom.
Maryja, Elżbieta, Jezus i Jan Chrzciciel uczą nas jak wspólnie przeżywać z zadowoleniem swoją wzajemną obecność. To bycie ze sobą ma różne wymiary, to nie tylko wzajemna radość ze wspólnego przebywania, nie tylko dzielenie się kolejnymi informacjami, czy doświadczeniami, ale to także wzajemna pomoc i wsparcie. To praca dla pożytku wspólnego, nie zawsze przeliczona na bezpośredni zysk, albo wykonana ze świadomością, że jeśli wspiera się kogoś bliskiego, to dokonuje się najlepszej z możliwych inwestycji. Czy stać nas jeszcze na taką postawę?
