Wartość życia ludzkiego
Miesiące letnie, to czas w dużej mierze przeznaczony na wypoczynek, na wyjazdy poza dom, na oderwanie się od codzienności. Jest to także czas poznawania innych ludzi. Jest to też czas zastanowienia się nad wartością życia ludzkiego. Każde bowiem ludzkie życie, choćby wydawało się pozbawione wszelkiego znaczenia ma wartość świętą i ma sens.
zdjęcie: wallpapercasa.com
2017-08-16
Każdy z nas jest jedyny i niepowtarzalny. Dzieje każdego człowieka nie są podobne do żadnych innych, i nigdy się nie powtórzą. Każdy z nas powinien sobie powiedzieć i uświadomić; „Jestem myślą Boga powziętą z miłości. Dlatego muszę kochać siebie takim, jakim jestem, a zwłaszcza takim, jakim stworzył mnie Bóg. Jestem przecież arcydziełem rąk Jego”. Dlatego winniśmy dołożyć wszelkich starań aby wygrać życie, rozwijać siły swojego ciała, umiejętności swojego umysłu, zdolność miłości serca…..
Każdy z nas ma na ziemi jakąś rolę i misję jedyną i niezastąpioną do spełnienia i nikt nie jest kimś bez znaczenia. Istnienie nie jest loterią, gdzie wszystko dzieje się przez przypadek. Nikt nie jest igraszką przypadku.
Na ziemi nikt też nie jest odizolowany i nie może wieść życia w całkowitej niezależności, bez żadnych obowiązków wobec innych ludzi.
Każdy z nas powinien sobie powiedzieć: Skoro ja mam rację bytu tu na ziemi i jakąś rolę do odegrania w świecie, to i inni mają również jakąś rację bytu i misję do wypełnienia w historii świata. Każdy związany jest z początkowym zamiarem Bożym, z jakąś Jego myślą o miłości, i ma realizować arcydzieło, które Bóg rozpoczął z chwilą naszego przyjścia na świat. Powinniśmy zatem służyć innym, aby pomagać im w osiągnięciu pełni ich życia.
Mąż powinien dążyć do tego, aby jego żona osiągnęła pełnię swego życia, żona tak samo w stosunku do męża, a rodzice do dzieci, zwierzchnicy w stosunku do swoich podwładnych itd. Każdy naród winien się też troszczyć o inne narody. Obowiązek ten jest jednak prawie zawsze najeżony trudnościami.
Nikt nie otrzymał talentów, by cieszył się nimi sam, egoistycznie. Dary i zdolności są zresztą rozdzielane w sposób nierówny, tak aby każdy mógł dawać siebie innym i naśladował w tym Boga w Jego dziele wiecznego stworzenia.
To prawo solidarności wymaga od nas dzisiaj całkowitego nieraz oddania i zaangażowania, żąda powzięcia decyzji, żeby pomóc tym, którzy żyją w ucisku, którzy nie potrafią się bronić i których rozwój jest zdławiony , aby mogli także wygrać swoje życie, wyzwolić się i stać się nareszcie sobą.
Trzeba nam zatem, bardziej niż kiedykolwiek wyjść poza siebie, poświęcić spokój i wygodę swojego życia. Poczucie solidarności i odpowiedzialności za innych, za rodzinę , za środowisko społeczne, naród, ludzkość, wymaga czasem narażenia siebie, utraty stanowiska, nawet utraty życia.
Nie możemy być egoistami zapatrzonymi tylko w siebie i w swoje maleńkie szczęście, zamkniętymi dla innych ludzi, obojętnych na ich postęp i ich osiągnięcia, czującymi lęk przed każdym zaangażowaniem siebie i każdą ofiarę.
