Nie zakopujmy swoich talentów
Musimy zdać sobie sprawę, że to także z powodu naszej „gnuśności” w sprawach Bożych, na świecie jest tyle zła.
2017-09-02
I Rok czytań
Mt 25,14-30
Osobom ciężko chorym czy niepełnosprawnym czasem może się wydawać, że dzisiejsza Ewangelia nijak nie przystaje do ich rzeczywistości.. No bo jak Bóg mógłby czegokolwiek od nich oczekiwać, kiedy nie dał im nawet tego przysłowiowego „talentu” zdrowia?
Tymczasem prostą odpowiedź na takie pytanie dał już święty papież Jan XXIII, mówiąc: „Nikt nie może powiedzieć, że nic nie ma do dania drugiemu. Każdy z nas ma chociażby jeden talent, którego inny człowiek nie posiada”. Takim „talentem” dla chorych może być właśnie ich cierpienie, które mogą ofiarować w rozmaitych intencjach, zaś dla samotnych właśnie ich samotność, którą mogą wypełnić modlitwa za swoich bliskich czy w intencjach Kościoła.
Bo Jezus nie pochwala lenistwa. U nikogo. On oczekuje od swoich uczniów, że w dziele rozszerzania Królestwa Bożego na ziemi będą aktywni, jak owi pierwsi dwaj słudzy, zaś nie pójdą w ślady sługi „złego i gnuśnego”.
Musimy zdać sobie sprawę, że to także z powodu naszej „gnuśności” w sprawach Bożych, na świecie jest tyle zła.
Musimy pamiętać, że w istocie nic z tego, co posiadamy, nie należy do nas, lecz jest własnością Bożą. Wszystko, każdy najmniejszy „talent” – nawet cierpienie, samotność, chorobę, otrzymaliśmy w darze. Jest on nam dany po to, aby służyć naszemu zbawieniu i uświęceniu innych ludzi. Ma nam pomóc w drodze do Bożego Królestwa.
Kiedy każdego dnia czytam doniesienia o kolejnych aferach czy nawet zbrodniach, wylewające się ze wszystkich stron jak ścieki z przepełnionych rynsztoków, zadaję sobie pytanie, ile w tym wszystkim jest winy tak zwanych uczciwych ludzi, którzy postanowili zakopać swój talent pod powierzchnią ziemi. Dlatego prośmy Boga, by pozwolił nam spojrzeć w prawdzie na nasze grzechy zaniedbania dobra.
