Ten, który ociera nasze łzy
Jezus pochyla się nad naszym smutkiem i trudami i nigdy nie pozwoli, żeby cierpienie nas przerosło.
2017-09-19
I Rok czytań
Łk 7,11-17
Wielu ludzi zmarło podczas 33 lat ziemskiego życia Jezusa. Jezus przyniósł nam zbawienie, nie przedłużenie naszego ziemskiego życia, lecz perspektywę o wiele cudowniejszą i pełniejszą. Śmierć nie jest czymś ostatecznym. Jest etapem, który trzeba nam przejść, by kontynuować nasze życie już jako życie wieczne. Na końcu czasów Śmierć zostanie pokonana, jednak póki co trzeba nam się z nią zmagać.
Pan nie dokonał wskrzeszenia ze względu na młodzieńca, wszak wiedział, że po prostu zakończył już ziemską tułaczkę, jednak ulitował się nad płaczącą matką. Któż odważyłby się powiedzieć matce płaczącej nad zmarłym synem, jedynym i jeszcze młodym, „nie płacz”?
Wydaje się, że na tę biedną kobietę spadło zbyt wiele nieszczęść: najpierw została wdową, a następnie straciła dziecko. Jezus pochyla się nad naszym smutkiem i trudami i nigdy nie pozwoli, żeby cierpienie nas przerosło. Tylko Jezus ma moc, by otrzeć każdą łzę, nawet w najbardziej beznadziejnej sytuacji, nawet wtedy, gdy my nie widzimy już wyjścia. Słowo Jezusa ma nieograniczoną moc, Jego Słowo wskrzesza umarłych.
Przy bramie miejskiej spotykają się dwa tłumy: jeden idzie za Mistrzem, drugi to kondukt żałobny. Jeśli sami cierpimy lub towarzyszymy komuś w jego cierpieniu, to kierujmy się zawsze w stronę Jezusa. Wystarczy, że tylko się do Niego zwrócimy, On na pewno nas znajdzie i uczyni o wiele więcej niż prosimy czy rozumiemy.
Koniec tej perykopy chyba dobrze obrazuje istotę bojaźni Bożej. Gdy ludzie widzą, jak wielkie dzieła czyni Jezus, ogarnia ich strach, jednak ten strach nie jest paraliżujący, nie prowadzi do niepokoju i lęku, lecz do uwielbienia Boga w Jego mocy i miłości. Co istotne, tej radości nie zatrzymują dla siebie, lecz roznoszą ją po całej okolicznej krainie.
