Osobowość zmiany
Są ludzie, którzy nie potrafią wysiedzieć spokojnie na jednym miejscu. Ta cecha sprawdza się zarówno w podejściu do przeżywania swojego czasu wolnego, czy codziennych prostych zajęć, jak i do poważnych, życiowych decyzji. Chyba takich osób jest coraz więcej wśród nas i coraz łatwiej to zauważyć.
2017-09-20
I Rok czytań
Łk 7,31-35
Osobowość zmiany, to określenie, które można by przypisać szerokiej grupie ludzi. Objawia się poprzez pragnienie ciągłego ruchu, aktywności, bycia w centrum. Nawet dane medyczne pokazujące wzrost chorób serca i układu nerwowego potwierdzają postawioną tezę. Z resztą wystarczy spojrzeć wokół siebie: już nie tylko pragniemy ekstremalnych wakacji z różnymi atrakcjami, awansów w pracy i poszerzania swoich kompetencji, ale nawet jadąc w tramwaju, czy autobusie nie potrafimy spokojnie stać lub siedzieć i czekać na swój przystanek, tylko ciągle czegoś szukamy w telefonie. Dynamika życia bardzo drastycznie wzrosła przez poprzednie latach, pomimo tego, że przecież produkujemy coraz więcej nowych i automatycznych urządzeń mających nam pomóc w oszczędzaniu czasu. Paradoksalnie, ten zaoszczędzony czas inwestujemy w kolejne wydarzenia, zajęcia i obowiązki odbierając go sobie.
Konsekwencje takiego stylu życia są różne. Można wymienić tutaj lepsze wyniki finansowe, wzrost gospodarczy i cywilizacyjny, ale obok trzeba również postawić negatywne skutki, takie jak choćby wspomniane już choroby. Nas jednak najbardziej interesują w tym wypadku oddziaływania o charakterze duchowym i moralnym. Niestety w tych dwóch dziedzinach, współczesna cywilizacja (złośliwi nazywają ją instant, mówiąc, że wszystko chcemy natychmiast) również nas nie oszczędza. Takie podejście o jakim mówimy, nawet w kwestiach drugorzędnych, codziennych, czy zawodowych, ma niestety bardzo poważne przełożenie na sprawy istotne, związane z podstawowymi wartościami jakie wybieramy podczas wędrówki przez nasze istnienie.
Możliwe, że ktoś kto nauczył się szybkiego tempa, częstych zmian, będzie równie szybko chciał zmieniać istotne elementy swojego życia, takie jak wiara, Bóg, rodzina, przyjaciele, prawda, miłość, odpowiedzialność, uczciwość… Można zauważyć, że sposób naszego funkcjonowania wytworzył z nas w pewnym sensie malkontentów, ludzi wiecznie niezadowolonych z tego co mają i kim są. Trochę w myśl anegdoty opowiadającej o człowieku, który wygrał kilka milionów złotych i zrozpaczony zastanawiał się dlaczego nie udało się więcej.
Stateczność – tej cechy bardzo nam dzisiaj brakuje i Jezus we fragmencie, który rozważamy bardzo mocno gani tych, którzy nie potrafią być stabilni, opanowani, jednomyślni. Aby takim się stać potrzebujemy zdystansowania, wejrzenia w siebie a to daje się uzyskać dzięki Bogu. Przeżywanie tego, co nam daje i tego czego w swej mądrości nam nie udziela jest ogromną wartością.
Jan Chrzciciel był zły, bo pościł i z pewnością przesadzał, zawstydzając rozkapryszonych faryzeuszów. Jezus z kolei też był zły, bo nie przystawało Mesjaszowi momentami żyć jak prosty, zwyczajny człowiek, który też bywa na przyjęciach i ucztach. Więc co właściwie było dobre? Chyba w jakimś stopniu odnajdujemy siebie w tych dzieciach z przypowieści ewangelicznej, które ciągle biadają i nie są zadowolone. Przecież tak często jesteśmy zdziwieni, zgorszeni innymi, sami najlepiej znamy się na każdej dziedzinie życia i wszystko poukładalibyśmy niedoskonałej jak to możliwe: od systemów bankowych, przez Kościół, aż po technologię produkcji samochodów. Warto w takich momentach pomyśleć, że nad tymi wielkimi kwestiami pracują wykształceni ludzie, znający się na rzeczy i gdyby reformy były takie proste, to pewnie już dawno by się dokonały. A może by tak zreformować najpierw samego siebie? Umieć odsunąć to co zbędne i zwolnić. To sztuka, którą warto i należy osiągnąć, dla dobra własnego towarzyszy życia i następnych pokoleń. To zdoła na pewno zaowocować większym ukojeniem. A tego tak nam dziś brakuje. Spokój, pokój, stałość.
