Czy potrafię zaufać?

I Rok czytań
Łk 20,27-40 

Jakiś czas temu na jednym ze społecznościowych portali internetowych ktoś zamieścił pewien skromny, ale moim zdaniem, bardzo mądry obrazek. Przedstawiał on Jezusa, który próbował skłonić małą dziewczynkę, aby oddała mu swojego małego, pluszowego, bardzo już zniszczonego miśka. Dziewczynka, ściskając w dłoniach bardzo już sfatygowanego uszatka wzbraniała się jednak, mówiąc z  żalem: „…ale to mój ulubiony…”. Na to Jezus, trzymający poza zasięgiem wzroku dziecka nowego, stokroć piękniejszego i okazalszego misia, nalegał: „Zaufaj mi, proszę”.

Przypominam sobie o tym pouczającym obrazku zawsze, kiedy trafiam na tekst dzisiejszej Ewangelii. Święty Łukasz opisuje w niej spotkanie z kilkoma sadyceuszami, którzy twierdzili, że nie ma zmartwychwstania. Na poparcie swego stwierdzenia przytaczali przykład kobiety, która po śmierci swych kolejnych mężów, poślubiała ich następnego brata, z żadnym z nich nie mając dzieci. Sadyceusze zadali wiec Jezusowi pytanie: „Przy zmartwychwstaniu więc którego z nich będzie żoną? Wszyscy siedmiu bowiem mieli ją za żonę”. Jezus odrzekł im na to: „Dzieci tego świata żenią się i za mąż wychodzą. Lecz ci, którzy uznani są za godnych udziału w świecie przyszłym i w powstaniu z martwych, ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić. Już bowiem umrzeć nie mogą, gdyż są równi aniołom i są dziećmi Bożymi, będąc uczestnikami zmartwychwstania”.

I nam często trudno jest wyobrazić sobie przyszłe życie, życie po zmartwychwstaniu. Tak bardzo jesteśmy przywiązani do naszych doczesnych dóbr,i ziemskiego porządku i namiastek szczęścia, że nieraz wahamy się, czy warto podejmować ryzyko poświęcenia ich w imię czegoś znacznie wspanialszego, ale przecież nieznanego, ulotnego i jak sądzimy – my, ludzie małej wiary – niepewnego.

Naprzeciw wszystkim naszym wątpliwościom wychodzi Jezus, jak do tej małej dziewczynki z obrazka, i mówi: „Po prostu mi zaufaj”

Autorzy tekstów, Dajmund Danuta, Rozważanie