Zobaczyć i uwierzyć

II Rok czytań
J 1, 35-42

Aby pójść za Jezusem trzeba usłyszeć głos świadka. Jan Chrzciciel w imieniu całego Izraela ogłasza, że Jezus jest Mesjaszem, a ci, którzy słyszą głos świadectwa, stają się Jego uczniami. „Iść za Jezusem”­ – oznacza stać się Jego uczniem, porzucając dotychczasowe zajęcia, biorąc swój krzyż i wyrzekając się ziemskich skarbów na rzecz skarbu w niebie.

Jezus dostrzega każdego, kto chce za Nim iść. Pragnienie szukania Jezusa, kroczenia za Nim i bycia Jego uczniem znajduje natychmiastową reakcję z Jego strony. To Jezus rozpoczyna dialog z tymi, którzy chcą za Nim iść. Pytanie: „Dlaczego chcesz iść za Jezusem, po co to robisz?” należy do fundamentalnych, bowiem w Ewangeliach znajdujemy historie wielu ludzi, którzy chodzili za Jezusem lecz ostatecznie nie uwierzyli w Niego. „Czego szukacie?” to pierwsze słowa wypowiedziane przez Jezusa na kartach Janowej Ewangelii. W Ogrójcu Jezus będzie pytał swych przeciwników: „Kogo szukacie?”, a w ogrodzie, gdzie był Jego grób, zapyta Marię Magdalenę: „Kogo szukasz?”. Każde prawdziwe poszukiwanie szczęścia, miłości, pokoju, radości, przyjaźni – jest poszukiwaniem tej Jedynej Osoby – Jezusa – Osoby, która może dać nam to, czego szukamy.

Jezus daje się rozpoznać, tym którzy nie zatrzymują się w drodze za Nim. On na ziemi nie ma swojego domu, Jego domem jest Dom Ojca, a więc tam Jezus zaprasza swoich uczniów. Chce byśmy osobiście przekonali się o tym, kim On jest. To konieczne, aby zostać Jego uczniem. Nie da się jednak zobaczyć, kim jest Jezus, nie idąc za Nim, nie stając się Jego uczniem. Jezus nie ma swojego domu, pozostawanie u Niego jest trwaniem w Jego nauce, posiadaniem tego samego domu – czyli domu Ojca. Każdy uczeń potrzebuje osobistego doświadczenia tej rzeczywistości. W Ewangelii Jana bardzo ważne jest osobiste przekonanie się o prawdziwości słów Jezusa, owe „zobaczenie”. Według Jana bowiem ten, kto zobaczył, ten też uwierzył.

Autorzy tekstów, Cogiel Renata Katarzyna, Rozważanie