Radosna nieobecność
"Nie bójcie się! Szukacie Jezusa z Nazaretu, ukrzyżowanego; powstał, nie ma Go tu".
2018-03-31
Rok B
Mk 16, 1-7
Zwykle każda nieobecność kogoś drogiego i kochanego – ta krótka i ta „na zawsze” – napawa człowieka smutkiem, żalem, tęsknotą, a czasem nawet rozpaczą. Każda – z wyjątkiem tej jednej.
Tamtego, pamiętnego ranka trzy kobiety - Maria Magdalena, Salome i Maria - matka Jakuba, przepełnione smutkiem i grozą ostatnich wydarzeń udały się do grobu. Ich oczy jeszcze ciagle nie obeschły od łez, ich zawiedzione serca ciągle krwawiły, ale ich miłość do Utraconego Mistrza skłoniła je do oddania Mu ostatniej, ziemskiej posługi. One pamiętały Jego jaśniejącą pięknem twarz , ale i Jego twarz oplutą, zakrwawiona, sponiewieraną. Pamiętały Go odzianego w ręcznie tkaną, białą suknię gdy stał na górze i mówił tłumom o miłości i pamiętały go w „królewskim” szkarłacie, lepiącym się od krwi, wykpiwanego i cierniem ukoronowanego. Teraz miały go zobaczyć martwego, odzianego w śmiertelny całun i chustę, złożonego w cudzym grobie.
Nie zobaczyły. Nie było Go tam… A więc nie uszanowano nawet dostojeństwa śmierci! Pozostał tylko całun i chusta. Kto mógł zrobić coś tak haniebnego i dokąd zabrano Jego ciało? Dziesiątki pytań, na które pewnie nigdy nie otrzymają odpowiedzi. Czy można dziwić się ich przerażeniu, gdy nagle dostrzegły nieznanego młodzieńca i usłyszały jego głos?
Ale z każdym słowem, które padało z jego ust rodziła się nadzieja i zabliźniały rany zadane ich sercom. „Nie bójcie się! Szukacie Jezusa z Nazaretu, ukrzyżowanego; powstał, nie ma Go tu. Oto miejsce, gdzie Go złożyli”.
Dziś, jak każdego roku, podobnie jak te kobiety, stajemy przed tajemnicą pustego grobu, aby jeszcze raz przyjąć ją nie umysłem, ale raczej sercem. Przyjąć i uwierzyć, że prawda o pustym grobie jest prawdą o Jego i naszym Zmartwychwstaniu i źródłem radości.
