Po prawej i lewej stronie Pana
Jakub i Jan ośmielili się prosić Jezusa o miejsca dla siebie w Jego chwale. Czujemy, że to pyszne i egoistyczne… A może jednak wcale nie było to takie złe?
2018-05-30
II rok czytań
Mk 10, 32-45
Większość osób czytających ten fragment pewnie myśli sobie: jacy dumni musieli być z siebie owi dwaj uczniowie, którzy zmierzając wraz z Chrystusem, ośmielili się Go poprosić o miejsce w niebie. Ale przecież na dobrą sprawę każdy z nas powinien chcieć tego nieba i taki jest cel oraz sens naszej wiary w Jezusa Chrystusa. Bóg nikogo na siłę nie zbawi, jeśli sam zainteresowany nie zechce.
Nie wiemy, co tak naprawdę myśleli Jakub i Jan i co nimi kierowało, gdy pytali Jezusa o możliwość bycia po Jego lewej i prawej stronie. Być może to było poczucie wyższości nad innymi i jakieś nieuporządkowane zapatrzenie w siebie samych. Ale może było to zdrowe pragnienie tych, którzy naprawdę ukochali swojego Mistrza? Nie jesteśmy w stanie rozstrzygnąć tego do końca, ale możemy wiele się nauczyć, przede wszystkim z wypowiedzi samego Jezusa. To On oznajmiając to swoim uczniom, podkreślił, że każdy, kto dostępuje chwały, najpierw musi wypić ten sam kielich co Chrystus. A wiemy, że tym kielichem była nie tylko Jego Krew podczas Ostatniej Wieczerzy pod postacią wina, ale także krew wylana w drodze na Golgotę i na jej szczycie.
Dlatego najważniejszy wniosek dla nas, jaki płynie z fragmentu rozważanego dzisiaj, mówi o tym, że ziemska chwała i zaszczyty są znacznie inne niż te wieczne. Ziemskie wiążą się oddawaniem czci, gratulacjami, hołdowaniem i byciem na piedestale. Natomiast zaszczyty niebieskie wypełniają się przez ziemskie cierpienie, ale za to nie ustają nigdy i są realizowane nie przez sztuczny podziw tańczących wokół błaznów, a raczej przez niekończącą się miłość w Bogu. Jednak każdy, kto chce jej doświadczyć, musi być gotowy do spożycia tego kielicha wyrzeczenia, cierpienia, porażek, niezrozumienia i odseparowania o świata, jaki przyjął sam Jezus Chrystus.
