Nasze pustynie
Chrystus jest wzorem pracy dla innych, jednocześnie ukazuje wartość ciszy i spokoju.
2018-09-04
II rok czytań
Łk 4, 38-44
We fragmencie Ewangelii, który dzisiaj rozważamy, zawsze najbardziej fascynowało mnie usunięcie się Jezusa na miejsce pustynne po skończonej pracy na rzecz innych. Tym samym Chrystus pokazał, że tylko osoba wypoczęta może służyć dobru ludzi. Żyjemy w bardzo skrajnych czasach, z jednej strony ciągle stykamy się z ofertami wyjazdów, wycieczek i wczasów, a z drugiej ciągle pracujemy za dużo i jesteśmy przemęczeni. Chociaż istnieje wiele sposobów i możliwości na rekonwalescencję naszego ciała, to jednak psychika i wnętrze mają coraz ciężej w tej materii. Jesteśmy codziennie atakowani tysiącami różnorakich impulsów i bodźców: dźwięków ulicy, urządzeń elektronicznych, narzędzi pracy, obrazów w telewizji i na bilbordach, które zalewają nas swoją treścią. Nawet kiedy odpoczywamy, to bardzo często coś dzieje się wokół nas: muzyka, tańce, szum, rozrywka, film, karuzele… Można by tak wymieniać w nieskończoność. Nasze życie przypomina niekiedy rolę, która nie była dawno uprawiana i zarosła samosiejkami, tworząc chaotyczny gąszcz krzaków.
Jezus pokazuje metodologię pracy: jest gotowy na to, by aż do zachodu słońca pomagać i leczyć innych ludzi. Ale ma też czas dla siebie, nie dlatego, że przejawia się w Nim jakiś egoizm. Jest po prostu świadomy, że jeśli Jego wnętrze będzie zaburzone ciągłym wołaniem, krzykiem i pytaniami ludzi, to nie będzie tak skutecznie działał. Potrzebuje ciszy i spokoju, choćby po to, żeby usłyszeć samego siebie. Potrzebujemy tego i my, zwłaszcza w świecie, który ciągle krzyczy i zagłusza wołanie naszych sumień.
A gdzie jest Twoja pustynia? Jak wygląda i kiedy ostatnio na niej byłeś/byłaś? Zadbaj o nią, inaczej wyjałowisz się jak ziemia, która porosła wszystkim, co się na niej zasiało i nie była uprawiana.
Wcześniejsze rozważania można znaleźć TUTAJ.
